Biroenezen lezen niet, geen boeken in ieder geval.
Ze lezen lichaamstaal van mensachtigen en andere diersoorten, bomen, bergen, bloemen, rivieren, wolken…
Ze lezen kortom alles wat los en vast zit en een lichaam heeft.
Schrijven mogen ze niet, de orale traditie schrijft voor nooit te schrijven.
Het is uit den boze om het spontaan levende vast te leggen in dode letters, in fossiele taal.
De gehele inboedel van de wereld is feitelijk hun bibliotheek. Ze genieten van het direct levende gebaar en gedrag.
Ze zien lichaamstaal als dansende poëzie.
Het beroemdste Biroe-epos heet:
‘Het Lichaam van de Wind’.
Dit behoort tot de meest subtiele poëzie, omdat de taal van het windlichaam alleen te lezen valt middels haar invloed op andere lichamen. Men denke aan: wuivende bomen, kolkende wolken, golvende korenvelden, deinende zeeën of het wapperende haar op je hoofd.
Er bestaat in Biroestan, zo veel mag duidelijk zijn geen scheiding tussen voortplanting en het bedrijven van literatuur. Schrijven is voor hen liefde bedrijven.

De huid van de Biroeanen bestaat uit zeer subtiel neusweefsel, zo ruiken ze precies waar ze moeten zijn. Binnen de evolutionaire stamboom valt de Biroenees in de categorie ‘neushuidigen’.
Zoals algemeen bekend is de neus de ‘zetel van de intuïtie’.
Feitelijk zit men in Biroe de godganse dag rond te neuzen terwijl men rustig blijft zitten in die zetel. Overal zit wel een luchtje aan.
Onberedeneerd weten ze van ongeziene hoeden en randen, vorken en stelen.
Ze ruiken van alles. Vreemd genoeg geven ze zelf geen geur af. Hun huid absorbeert alle aanwezige geuren als voedsel en informatie.
Ook hun hersenen wijken sterk af van die van andere wezens. Biroenese hersenen kruipen
geheel zelfstandig rond in het lichaam als een soort tongvormige slak. Het zijn moet direct geproefd worden zo lijkt het zintuiglijke idee achter dit wezen te zijn.
Over de zin van het leven heeft een onbekend Biroenese filosoof eens gezegd:
‘Het geurloze is goddelijk voor ons, zo subtiel is niets…
en het smakeloze proeven is ultiem, nergens mee te vergelijken…
de zin van het bestaan smaakt nergens naar, heerlijk! ‘

Biroenian Holy Airways heeft geen luchtvloot,
geen luchthaven.
De Biroenezen zijn van zichzelf al vluchtige wezens, sommigen zelfs voortvluchtig.
Ze reizen door op te lossen waar je bij staat
en door zomaar ergens anders weer vorm en kleur aan te nemen. Die plek noemen ze dan ‘de plaats van aankomst’. De Biroenees deinst er niet voor terug om in een geheel andere gedaante te arriveren dan de gedaante waarin hij vertrok. Gedaanteverwisselingen zijn dus aan de orde van de zondag.
Volgens de tijdrekening van Biroe is er maar één dag, de zondag. Onze weekdagen worden daar als overbodig verwarrend gezien. Aan jaartelling doet men daarginds evenmin, ‘het jaar des onderscheids’ is afdoende om het huidige vrije tijdsgewricht van het voorgaande te onderscheiden.
Over de voortvluchtigen trouwens niets dan goeds.
Zij wensen buiten beeld te blijven om zo de nodige aandacht te vestigen op de tussenruimte die voor hen heilig is.
Holy Airways, boek nu uw vlucht!

Atelier Biroe © 2017

Biroestan heeft een lukrake staatsvorm,
niet te verwarren met de bananenrepubliek.
Al eet men hier wel dagelijks bananen, met schil en al.
Het wetboek bestaat uit louter uitzonderingen op de regel, regels zijn bovendien geheel contextgerelateerd. In de meeste gevallen wordt de context zodanig aangepast dat de uitzondering op de regel goed tot haar recht komt.
Historisch is dat zo gegroeid omdat alle Biroenese wezens zo geheel verschillend zijn, met eigen levensbehoeften, wensen en gebreken.
Sommigen hebben twee nekken, drie pootjes, één oog, twee lijven, geen neus, vijf haren…
Discriminatie of beter gezegd, onderscheidingsvermogen is hier dagelijkse praktijk en tegelijk geen enkel probleem, want vanwege het onderscheid is iedereen uniek en herkenbaar. Het onderscheiden van verschillen wordt hier zeer gewaardeerd en beloond, een ieder doet er van harte aan mee. Alle huidskleuren komen voor, maar in steeds wisselende nuances. Vele Biroenezen verstaan zelfs de kunst om van kleur verschieten, vooral in de provincie Kamelonië. Je ziet ze alleen bijna niet omdat ze geheel samenvallen met hun omgeving. Het is mij meer dan eens overkomen dat ik alleen dacht te zijn tot plots bleek dat ik omringd was door talloze Biroenesiërs.
Het planten van bananenbomen is een verplichting voor iedere Biroeaan, het is hun vorm van belasting betalen. De enkeling die zich daaraan probeert te onttrekken krijg als herinnering, maandelijks een groene pisang thuisgestuurd.

Welk land op deze aardbol eigenlijk zou niet gezegend zijn met het uitbreken van Biroenese toestanden?

Atelier Biroe © 2017

Nog even over Biroestan. Naar aanleiding van mijn reisverslag jongstleden wilden lezers weten:
1)waar dit land gelegen is…2)of het een koninkrijk is of een republiek…3)of het poreuze grenzen heeft?… 4)wat de hoofdstad is van dat toverland?
Kennelijk is er een enorme behoefte aan dit oplaadpunt voor de ziel, anders valt deze overweldigende belangstelling niet verklaren.
Over de eerste vraag kan ik kort zijn;
Ja, echt waar…daar achter uw oogleden!
Vraag twee; inderdaad, een koninkrijk, met deze toevoeging dat iedereen bij toerbeurt koning dan wel koningin is, de kroon is zo ongeveer het nationale hoofddeksel.
En vraag drie; de grenzen zijn zeker poreus in die zin dat ze nog nooit met zekerheid zijn waargenomen. Over grenscontroles dus geen zorgen. De vorm van het land zeggen de experts lijkt op die van een amoebe, ze fluctueert.
De laatste vraag is overbodig, er is geen hoofdstad, maar een hartstad die in ieder Biroenees wezen leeft. Ze leven daar niet in een stad, de stad leeft in hen.
Zoals ik gisteren al zei zijn de Biroenezen gedreven wezens, ze drijven rond, bedrijven liefde, drijven gratis handel.
Hun voortplanting is even simpel en vanzelfsprekend als ademen voor ons mensen en het verbijsterende feit is dat geen één Biroenees lijkt op de andere…! Eenvormigheid is hen vreemd.
Een vermaard Observoloog merkte eens op;
‘Biroestan lijkt wel een proeftuin van de evolutie, een speeltuin van levensvormen’.
Dat laatste kan ik alleen maar beamen en van harte aanbevelen:

‘Ga er zelf naartoe, het is er beter dan in Ratsmodee!’

Atelier Biroe copyright 2017

‘Ik ga graag op vakantie naar Biroestan’ ,zei ik tegen buurman Freek.

‘Wel nu’ , zei Freek voortvarend dan kunnen het beste nu gaan, we zijn  hier nu toch!….de reistijd er naartoe is nihil en de bewoners zijn heel gastvrij’

’ Wil jij dan mijn gids zijn , Freek?’

’Natuurlijk, ik praat je alvast een beetje bij, terwijl we onderweg gaan’

Ze beschouwen zichzelf ook als gasten in hun ruime land.
Wat het meest opvalt is dat Biroestan bodemloos schijnt. Geen horizon die irritant met zwaartekracht aan je ledematen trekt. Dat rust heel goed uit. Als gastwezen zwem en drijf je heerlijk rond in pure kleur, tussen de Biroenezen.
Na een enkele onderdompeling in de kleuren van Biroestan ben je zo weer verzadigd van kleur.
Kleur is de beste energiebron voor de ziel,
al proberen sommigen het met een surrogaat voor stilte.
Tijdens je levensloop raak je spelenderwijs wat kleur kwijt. Je verbleekt gewoon onder invloed van al dat witte kunstlicht, lichtvervuiling wordt helaas nogal onderschat.
In Biroestan kun je gewoon jouw ontbrekende kleur even bijtanken, zodat je zelf weer wit licht kunt maken. Daar zijn immers alle kleuren voor nodig, dat is algemeen niet zo bekend.
Onder het drijven praat ik ook graag met de lokalen,
ze spreken Fonetisch, een heerlijke taal.
Ik kan daar dan even mijn verhaal kwijt, zonder misverstanden. De Biroenees is een en al oor.

‘Jamozoekie barimokon!’, zo begroet men elkaar daar.
Hetgeen zoiets betekent als;

‘Moge uw ziel fonteinen van kleur’.

Atelier Biroe © 2017

Mijn goede buurman Freek komt uit een Biroenese-familie,
maar hij noemt zich geen soefi dus vroeg ik hem
‘Wat is nu de essentie van het Biroestan, jij kent het van binnenuit?’

Hij antwoordde spontaan: ‘De onmiddellijke vreugde die je toevalt op het moment dat je een plotselinge teleurstelling ondergaat.’

‘Wonderlijk’, zei ik, ‘de meeste mensen zouden frustratie, boosheid, verdriet ervaren…’

‘Ergens vanaf zien is een geschenk, overal van af zien is pure genade’

‘Noem je jezelf daarom geen Biroenees in het openbaar?’

‘Precies, het is heel vreugdevol om geen gediplomeerde Biroenees  te zijn.’

‘Kan ik het ook worden?’, vroeg ik naïef.

‘Natuurlijk niet, maar je kunt wel nu de vreugde daarvan ervaren,

en zeker als je een keer Biroestan bezoekt, en aan de lijve beleeft’

Atelier Biroe © 2017

Berrie koeloe petoi petoi

Valiekupa guf guf petoi

Alma fesie berrie koeloe

Gossiepatoero mikai petoi

Uit ‘Prenatale Poëzie’
vertalingen uit het Fonetisch
door Vlado Smulz 2017