Het valt mij moeilijk dit verhaal te vertellen omdat ik als arts gebonden ben aan
mijn geheimhoudingsplicht. Bovendien is het lastig te spreken over iets wat nooit gediagnosticeerd is. Daarom zal ik deze casus gedepersonaliseerd behandelen:

Pseudoniem ‘Kees’ vertelde mij voor het eerst over zijn aandoening, zoals hij het noemde. Hij schaamde zich duidelijk voor zijn spontane lichamelijke gewaarwordingen. Vooral ook omdat die nog in geen enkele medisch naslagwerk waren beschreven. Kees meende dus terecht te denken dat hij de enige op aarde was, misschien wel de enige van een nieuwe soort. Zijn schaamte om hier met een arts over te spreken was bijkans onoverkomelijk.
Omdat er op geen enkele wijze sprake was van menselijk lijden zag ik mij voor een dilemma gesteld. Geen lijden, integendeel zelfs, de ‘patiënt’ genoot er dagelijks met volle teugen van. Wat is het probleem dan zou je zeggen?
De enige reden die ‘Kees’ ertoe aanzette om zijn arts te raadplegen was de enorme schaamte die hij koesterde voor zijn verborgen genietingen.
Als arts heb ik hem gerustgesteld en hem gefeliciteerd met zijn geheime genoegen, dat het hem van harte gegund is, ook al zou hij de enige en laatste mens op aarde zijn.
Ondanks het feit dat ons vertrouwelijke gesprek ‘Kees’ goed heeft gedaan wil ik toch bij deze een oproep doen aan alle lezers die zich in deze casus herkennen en er anoniem verslag van zouden willen doen, zodat er algemene erkenning voor kan komen. Er zijn vast meer hondjes die Kees heten.

Schaamte is een ziekte die in vroegere samenlevingen nog de functie had om het volk te knechten, tegenwoordig hoeft niemand er meer onder te lijden. Wat is het geneesmiddel tegen schaamte?
Maak het geheim openbaar!