Het was twee dagen voor mijn geboorte dat ik een brief kreeg. In een bruine envelop, van mijn biologische vader. Het voorgeboortelijke leven beviel mij uitstekend.
Dat herinner ik mij nog goed, al is het nu dertig jaar later. Zachtjes ronddobberend ondersteboven in de veilige haven. Wist ik veel dat die Oceanische wereld daarbuiten op z’n kop zou liggen, als een omgekeerde wereld waar een onbekende godheid, zwaartekracht genaamd, permanent aan je benen zou trekken, zo de aarde in. Aanzuigende werking zou ik het noemen.
Maar goed, allemaal details, enorme details. Nu de kleine grootheden die een leven lang aan je kunnen zuigen, hoe je je er ook tegen verzet. Die brief lag dus mijn hele leven op mij te wachten tot ik hem open zou maken.
Hoe ik weet dat hij van mijn biologische vader is? Met potlood staat het erop geschreven:
Voor William als hij volwassen is. ( biologische vader )
Tussen de haakjes stond het herkenbare handschrift van mijn moeder, in blokletters…
Deze bruine brief opende ik dus niet toen ik hem in handen kreeg. Tien jaar wist ik het te vermijden. Eerst maakte ik mijzelf wijs dat het mij niets kon schelen wie mijn vader was.
Ik had hem nooit gekend. En hoe haalde iemand het in z’n hoofd om een nog ongeboren vrucht een brief te schrijven?
Het bruine ding slingerde door het huis. Ik vergat zijn bestaan, alsof hij nooit geschreven was. En dan opeens lag hij weer voor mijn neus. Moeder begon er ook voorzichtig naar te informeren. Haar nieuwsgierigheid smeulde al dertig jaar.
Waarom verbrandde ik hem niet gewoon ongelezen? Wat maakte dat ik hem tot op de dag van vandaag niet wilde openen? Ook vandaag nadat ik een ferm besluit meen te hebben genomen maak ik hem niet open. Ik ben er kennelijk niet aan toe mijn vader te baren.