Ik ben de olifant in de kamer, ik mag graag genegeerd worden in goed gezelschap en in slecht gezelschap, maar het liefst ben ik een roze olifant midden in de bovenkamer van de lezer.
Wanneer men je negeert is één ding helder; het geschrevene is niet onopgemerkt gebleven.
Schrijven draait altijd om dat wat niet te beschrijven is, het ongeschrevene tussen de regels door. Elke poging om het onmogelijke te realiseren heeft iets heroïsch en is daarmee vanzelf een tragikomische bezigheid. Gelukkig ligt de beloning altijd in de poging zelf besloten.
Met een beetje geluk ligt er een olifantsei in iedere bovenkamer te wachten (niet iedere olifant legt overigens een ei)
Het ei ligt daar als een openbaar geheim dat uitnodigt tot uitbroeden. Het wonderbaarlijke wezen zit hem in dat uitbroeden, in het koesteren van dat ei. Het ei moet heel blijven wil het wezen geboren worden.
Voor wie het ei met het badwater weggooit zal er een olifant in de bovenkamer blijven staan, die zich graag laat negeren.
Wie of wat is dat wonderbaarlijke wezen dat in staat is om dit te lezen?