We horen een zangkoor uit Letland. Ze zijn al twintig jaar bij elkaar. Behalve om concerten te zingen gebruiken ze hun groep ook als een zanglaboratorium. Ze zijn permanent bezig om samen onbekende mogelijkheden van de menselijke stem te onderzoeken. Elk onderzoek resulteert in een verdieping van de muziek. Verdieping betekent hier dus uitbreiding van
de zee van mogelijkheden. Die zee is geen afgebakend iets, maar in voortvloeiende evolutie.
Het koor laat boventoonzang horen die ze van een traditionele Zwitserse bergzanger hadden geleerd. Elk koorlid zingt één grondtoon die steeds andere boventonen voortbrengt. De hoogste boventonen vormen lukraak een hemelse melodie, het toevallige resultaat van hun samenzang en samenzijn. Dit verschijnsel is alleen mogelijk door afstemming op elkaar. De dirigent vertelt dat er in elke grote stad van de Baltische staten een concertzaal staat waar twintigduizend mensen in samenkomen om samen te zingen. Zonder publiek dus, alleen maar deelnemers. Iedereen kan zijn stem laten horen en deel hebben aan de samenklank.

Ik dacht, dit is democratie in zijn meest zuivere vorm. Als het doel samenleven is dan is afstemming de levende praktijk.
Voor we naar de stembus gaan zouden we beter eerst leren om samen te zingen en ons leren af te stemmen op een hoger doel. Samenzijn genereert meer dan de som der delen. Het markt-economisme reduceert mensen tot betaalautomaten, wie niet betaalt is geen mens.
Het hemelse kost niets, zingen is luisteren naar het resoneren. Wat gratis is is onbetaalbaar.
Stel je voor: een concertzaal als een gonzende korf waar twintigduizend mensbijen zich afstemmen om te kunnen uitzwermen over de wereld.
Honing als bijproduct.