De man van de straat liep schoorvoetend naar het centrale stadsplein waar alle straatmannen zich dagelijks verzamelden. Ze hadden geen werk, geen geld om de woestijn van de vrije tijd aangenaam aan te kleden. De platanen op het plein hadden op hun beurt alle bladeren verloren zodat het sierplaveisel van het plein niet meer te zien was. De doelloze voeten gingen schuil onder de dorre bladeren.
Opeens had de man iets onverstaanbaars geroepen en was gaan lopen. Er ontstond beroering en de menigte begon hem te volgen. Niet dat ze ergens heen gingen maar er gebeurde tenminste iets. Ze bleven op het plein rondjes draaien als een mierenkolonie op drift.
Het voelde letterlijk alsof er een beweging op gang kwam, geleid door die ene man. De gang door de bladeren gaf een zachte ruis die het hele plein vulde.
Het gerucht bereikte het journaal, dat het verhaal bracht dat er een nieuwe beweging was ontstaan. Er werden journalisten op afgestuurd om het fenomeen te duiden.
Verslaggevers moesten meelopen in de massa van mannen om de oorzaak op te sporen.
Na een uur navraag werd de man van de straat aangewezen als aanstichter van de Herfstbladbeweging. Voor de camera werd hem gevraagd waartoe hij had opgeroepen?
Niemand van zijn volgers had hem echt verstaan. De man van de straat verklaarde: ‘Het enige wat ik zei was; Ik krijg het koud, we moeten in beweging blijven!’
‘Dus het is geen protest tegen de opkomst van de robot?’ vroeg de opgewonden verslaggever.
De man van de straat haalde zijn schouders op en liep naar huis. De menigte volgde hem tot aan zijn deur. Zijn huis werd een bedevaartsoord. Verkeersaders raakten verstopt, het stadsleven stagneerde.
De volgende ochtend verscheen de man van de straat op het balkon.
Hij leek aanstalten te maken voor een toespraak, maar het enige wat hij zei was;
‘Bliep!’
Niets meer niets minder.