Dit magnifieke stilleven van de fijnschilder Søren Nørgärd (1935) hangt nu in de Tensta Konsthall in Stockholm.
Een retrospectief n.a.v zijn tachtigjarige verjaardag.
Het werk is van een fotografische precisie.
Bijzonder is dat Nørgård’s oeuvre louter uit composities van lege flessen bestaat.
Van jongsaf aan had de lege fles zijn ondeelbare aandacht.
In interviews heeft hij wel eens gesteld: ‘een volle fles is geen fles!’
Ten onrechte zien sommigen in zijn werk een politiek statement tegen het restrictieve alcoholbeleid in Zweden. Nørgärd is echter de belangrijkste representant van het nieuwe esthetisme waarin zuiverheid en smaak het hoogste goed is.
Als jongeling probeerde hij dronken te worden van bier met anderhalf procent alcohol.
Toen dit niet lukte, hij bleef slechts hele dagen aangeschoten, ging hij met zijn vrienden over op zelfgebrouwen vruchtenwijn zoals de halve zweedse bevolking doet.
Op zijn negentiende werd hij voor het eerst echt dronken na twee flessen eigen oogst. Hij kon een week niet schilderen, ziek vanwege het gistbezinksel.
Na deze deceptie besloot hij meteen tot destilleren over te gaan, voor het zuivere spul.
Dat lukte zo wonderwel dat het een eigen merkloos merk werd, herkenbaar aan het etiket van berkenbast, in de volksmond Björkbevattnar, Berkenwater.
Het destillaat bezorgde Søren een zalige roes van euforie zonder enige negatieve bijwerking, geen kater.
Welbeschouwd kan zijn oeuvre van stillevens als een dagboek van zijn drinkende bestaan worden opgevat. Dat hij met drie flessen per week zo’n vaste hand heeft weten te houden is een wonder.
De stillevens vinden gretig aftrek onder zijn drinkende vrienden en dat zijn er nogal wat.
Er valt feitelijk niet tegenop te schilderen.
De lege berkenfles is inmiddels een icoon van de zweedse identiteit.

De arts bestudeerde aandachtig de scan.
Deze mens had niet veel hersens.
Niet veel was nog eufemistisch uitgedrukt,
slechts één radertje danste eufoor
door zijn verder zo lege hersenpan.
Het radertje dreef geen andere raderen aan
en werd zelf nergens door aangedreven
dan door de stroom van het oeverloze leven.

Ook al heb je ogen op steeltjes, je weet niet wat je ziet.
Je weet alleen de naam te noemen, de kleur, de vorm…
Je hebt met anderen de afspraak aangenomen om deze vorm met deze naam te benoemen. Omdat vele namennoemers met jou dit zo noemen lijkt het vanzelfsprekend, maar eigenlijk zegt het ding je helemaal niets.
In het dagelijks gebruik lijkt het ding zijn vaste rol te spelen en betekenis te krijgen,maar eigenlijk heeft het ding buiten het gebruik geen enkele betekenis van zichzelf,
het ding speelt geen enkele rol.
Zo weet je ook niet wat je proeft, je weet slechts dat je proeft.
Directe zintuiglijke ervaring zonder taal of teken doet verwondering ontwaken en verbijstering voelen.
Dit is de traditie van de eerste keer, een levende traditie
van het eenmalige.

Dingen heten niet, hoe hard je ook namen noemt.
Ze luisteren alleen als ik hen mijn oren leen
en lijken te leven als ik mij in hun dode lijven inleef,
dan lachen ze zich slap in mijn handen om hun niet bestaan.
Er valt veel te lachen in de dingenwereld.