In de tuin van de kliniek zaten mijn oude vrienden bij te komen van de grote operatie die hun weer jong zou maken.
Ze waren nog helemaal ingezwachteld, het verband zou er pas na een maand af mogen.
Gelukkig waren mijn vrienden niet bepaald onbemiddeld, anders hadden ze deze totaaltransplantatie nooit kunnen bekostigen.
Alles was tegenwoordig maakbaar, maar het moest ook nog betaalbaar zijn.
Het kweken van een heel nieuw vel op de juiste maat kostte al een ton, de organenkweek kostte een meervoud daarvan. Om alles ineens te vervangen en hadden ze een extra lening moeten afsluiten, die ze nooit zouden kunnen afbetalen bij de orgaanbank.
Zouden ze ooit eigenaar worden van hun nieuwe jeugdige lichaam?
Tegen de tijd dat ze de laatste aflossing deden waren ze al weer versleten.
Maar dat was van later zorg, eerst het verband eraf.
Eerlijk gezegd herkende ik ze niet zoals ze daar zaten en er zat een hondje bij, kennelijk ook net gerenoveerd.
Ik ging er zo aan twijfelen of zij het wel waren dat ik willoos wegliep
ten prooi aan lichte paniek.
Mijn vrienden hadden de pest aan honden.
Bij de intakebalie van de kliniek informeerde ik naar mijn vrienden.
Ze hadden nog nooit patiënten met die namen behandeld, zo werd mij vriendelijk meegedeeld.
Zouden ze hun namen ook hebben laten vervangen?
Waarom zouden ze dat doen, om echt helemaal vanaf nul te beginnen? Als een pasgeborene.
Welbeschouwd was dit natuurlijk ook een wedergeboorte.
Het verval moest helemaal uitgeroeid worden.
De dood moest dood.

Het maanoog prikt door de zwartbewolkte hemel
als een godin gehuld in een inktzwart gewaad.
Niemand mag haar lichtlichaam bezichtigen,
ze bewaart de onthulling voor die ene ware?

Is er iets verleidelijker en bedreigender dan een starend oog?
Een doorzichtige projectie van angst en verlangen.
Gelukkig zien wij dat wij zelf dat oog zijn of liever gezegd:
datgene dat weet dat het ziet, maar niet weet wat het ziet.

Want wie weet wat de maan is, los van naam en verschijningsvorm?

Een glas kan helder zijn, maar geen glas
is nog altijd het meest heldere.
Zo ook met de spiegel, geen spiegel
geeft de beste reflectie van datgene
dat waarneemt, omdat er geen zelfbeeld
is dat kan afleiden.
Het aanwezige getuigen kan niet ontkend worden, als alle objecten verdwijnen.
Zelfs de raamsponning blijkt op te lossen in het zicht.
Het venster was maar een metafoor,
zo is ook de computer alleen maar een metafoor.
Eenmaal gezien kun je de metaforen weggooien.

Zoals elk gebouw voorbestemd is om ooit ruïne te worden,
zo is elk ding voorbeschikt om de schrootstatus te verwerven.
Het is alleen even wachten op de rijping, de rijpingstijd varieert.
Duurzaamheid rekt de tijd.
De omlooptijd van een mobiel telefoontje is ongeveer drie jaar,
zelfs al zou je hem nooit gebruiken. Het ding slijt niet maar wordt snel irrelevant door de snelle innovatie van onnodige functies waar behoeftigen voor gezocht worden.
Er blijkt een onstilbare behoefte aan onnodige functies.
Feitelijk produceert de industrie louter nieuwe behoeftes om te compenseren, wat de consumens compenseert mag vooral niet ontdekt worden, de markt zou kunnen stilvallen.
De consumens is verslaafd aan mogelijkheden die hij nooit zal benutten. Het gaat erom in principe toegang te hebben tot alle mogelijkheden, dat idee geeft een idee van vrijheid, let wel het blijft een idee, als een kookboek waar nooit uit gekookt wordt.
Van de computer wordt gemiddeld maar een fractie van alle opties gebruikt.
Zelf rekenen of kunnen spellen hoeft niet meer. De weg kwijtraken, verdwalen en zelf zoeken onnodig inefficiënt, de computer corrigeert ons wel.
Het luxe gadget is niet veel anders dan een prothese voor functies die nog niet zijn uitgevallen. Gemak dient de mens om steeds verder te hospitaliseren.
Het ideaal schijnt te zijn om de mens permanent te monitoren en bij te sturen, ter preventie.
De neo-postmoderne consumens leeft aan de intensive care.

Dit is niet mijn visie, het is de visie die technologische utopisten ongevraagd voor ons realiseren. Niet omdat er een visie achter zit, maar omdat het kan.
(1984 2.0)

Wandelend met de hond door het havengebied geniet ik van het onkruid dat zich onverwoestbaar tussen de pasgelegde tegels omhoog wringt, op naar het licht.
Het zaadje sterft onder de grond aan het ontkiemen en maakt haar reis naar het licht.
De laatste braakliggende percelen worden hier geënterd door de piraten van het bedrijfsleven.

Een pruttelende hoerensloep komt langszij, de kapitein kijkt verdwaald door het autoraampje.
‘Waar is hier…eh effe lezen.. Toetsenbordweg achtendertig?’
Waar is hier.
Zelden hoorde ik zo’n bondig aforisme.
Wat viel er verder nog te zeggen na zo’n rake observatie?
‘Wat zoekt u?’
‘Toetsenbordweg achtendertig!’
‘Is dat hier?’ vraag ik verbaasd.
‘Ja, de TomTom zegt het, maar dat nummer bestaat niet’
‘Ik wist niet dat het hier zo heette’ beken ik.
‘Of nee, het heet hier de processorweg’ gaat de man verder met een interne monoloog.
‘O, ik zie het al, de Toetsenbordweg ligt paralel aan de Processorweg, dus dan moet ik via de Laptoplaan, maar dan via de rechterkant anders kom ik in de PC-steeg en die loopt dood’
De sloep wordt met moeite gekeerd, oversized.
Het ding heeft een boeg om nooit meer te vergeten.
Ik blijf dankbaar achter in de walm.
Onbedoelde wijsheid is de mooiste, waar is hier!