Een landsgrens bestaat alleen in de atlas,
als een papieren tijger die de ‘hele’ wereld aan stukjes scheurt.
Wanneer iets zwart op wit staat geldt dat als bewijs dat het werkelijk bestaat, dat is de wonderlijke suggestie die van taal uitgaat.
Dat het permanent lijkt komt door de magie der herhaling, het steeds bevestigen van de vaststelling. Verhalen en herhalen
geeft vorm aan de vloed van losse indrukken. Zo verscheurt de taal en zo lijmt ze de tienduizend dingen weer aan elkaar.
Breukvlakken die niet op elkaar passen vormen de vreemdste reconstructies.

Zijn arts noemde hem ‘mijn geduldigste patiënt’.
Hij liet zich het met een brede glimlach welgevallen.
Het medicijn had zulke fijne bijwerkingen dat hij heimelijk besloot om patiënt te blijven. Zijn kwaal was verdwenen, met moeite kon hij zich er nog iets van herinneren. De medicinale bijwerkingen waren goddelijk. Om verzekerd te blijven van
toelevering was hij genoodzaakt zijn kwaal te gaan simuleren, te kreunen en zuchten om niets. Dat ging jarenlang goed, de simulator genoot met volle teugen. Tot de arts op zekere dag met een nieuw middel kwam.
Het oude medicijn was achterhaald en was niet effectief, met het nieuwe middel zou de kwaal gegarandeerd binnen enkele maanden verholpen worden.
De patiënt kon niet anders dan toestemmen, wie weet waren de bijwerkingen nog beter dan die van het oude middel.
Helaas was het tegendeel het geval, de patiënt miste de oude bijwerkingen zo dat hij depressieve klachten kreeg.
Hij smeekte zijn arts om het oude recept weer te verstrekken en bekende openhartig waarom. De bijwerkingen klonken de arts als muziek in de oren, te mooi om waar te zijn. Ook de arts raakte verslaafd.
We hebben bewust ervoor gekozen de kwaal, het middel noch de bijwerkingen met name te noemen om de lezer tegen zichzelf te beschermen.

Vleugels vliegen een vogel.
Het kind baart een moeder.

Water dorst naar droogte.
De lezer reanimeert het boek.

Het zitten schept de stoel.
Geluid roept om een oor.

Elk zoeken verdwaalt in vinden.
Het gewone is gangbare betovering.

Niemand wist dat ik als amateurpantheïst ter wereld was gekomen, ikzelf ook niet. Amateur, een ander woord voor liefhebber, leven is een liefhebberijtje. Op ‘de school met de Bijbel’ leerde ik kijken hoe alle kinderen hun ogen sloten. Het verwonderde mij want er was zoveel te zien.
Bijvoorbeeld de lerares die keek of iedereen zijn ogen wel dicht had. Mij keek ze doordringend aan, het drong niet tot mij door.
Als zij haar ogen open hield waarom mocht ik dat dan niet zien?
Ik deed mijn ogen op een kiertje en zag dat zij in het gebed haar ogen sloot en het hoofd boog, ze gaf het op, zodat ik weer vrij kon rondkijken.
In iedere volgende klas herhaalde dit kijkritueel zich, de ene onderwijzer zag meer door de vingers dan de andere, uiteindelijk moesten ze capituleren. Het is een bijzondere ervaring om als enige wakker te zijn in de donkere nacht,
al één op de wereld, je ontdekt dat zelfs de donkerste nacht licht is, het licht van zicht. Mijn leraar zag dat ik een afvallige bleef en gaf mij op.
Andere kinderen die stiekum keken zagen mij: ‘Meester, hij kijkt!’ ‘Hoe zag je dat dan?’
‘Sorry meester’
Gaandeweg zag ik steeds meer pantheïsten rondkijken, dat schiep een band. Pantheïsten kijken tot er niets meer te zien valt en dan nog… Uiteindelijk zat de hele klas naar een biddende meester te kijken, fascinerend. Alsof hij poseerde voor een beeld.

Je wilt niet weten wat er allemaal is!
Nou, ik toevallig wel, maar voor ik dat wil weten, wil ik weten wat er allemaal niet is.
Wel, ik kan je verzekeren dat wat er niet is altijd veel meer is dan wat er wel is.
Hoe weet je dat nou?
Dat komt door de oneindige ruimte ofwel :’de zee van mogelijkheden’.
Deze zee van mogelijkheden wordt omvat door ‘de oceaan van onmogelijkheden’.
Het onmogelijke vormt dus een soort mal voor wat mogelijk is.
Ja, zo kun je het zien, een soort onzichtbare kustlijn.
Waarom zou je dit allemaal niet willen weten?
Wellicht omdat je denkt dat je hoofd te vol wordt?
Bang dat je kop verstopt raakt?
Onnodige angst, want denkbeelden nemen geen ruimte in, ze hebben geen gewicht.
Even illusoir als een schaduw?
We staan op de kust van het onmogelijke te kijken naar wat er kennelijk allemaal mogelijk is.
Onvoorstelbaar wat er allemaal kan.
Dat wil je wel weten.

Goedemorgen meneer, mogen wij uw legitimatie even zien?
Waarom als ik vragen mag, ik hoef mij nooit ergens te legitimeren?
U bent hier niet in de positie om vragen te stellen, legimatie graag!
Maar we leven hier in een democratie, kunt u zich wel legitimeren? Dat kunnen we, maar dat doen we niet, wij zijn gevolmachtigd, legitimatie dus.
Volgens mij bent verplicht mij uw volmacht te tonen..
Wij stellen hier de vragen, anders gaat u met ons mee.
Ziet u, ik draag geen papieren bij mij.
Dan bent u strafbaar, dat is uw burgerplicht.
Ik ben namelijk net aangekomen en mijn telefoon is leeg, ik zocht naar een oplaadpunt.
Ach, u hebt dus geen vaste verblijfplaats, bent u op de vlucht?
Nee, natuurlijk niet, ik ben toerist.
Ja, dat zeggen alle vluchtelingen, waar is uw bagage?
In het kluisje op de station.
Mooi, we lopen even met u mee, heeft u het sleuteltje?
Nee, het heeft een geheime cijfercode.
U hebt gelukkig een goed geheugen, open de kluis maar, dan bent van ons af.
…..ik heb al drie keer een verkeerde code ingetoetst…of het is het verkeerde kluisje.
We rekenen u in, uw status is vanaf nu : illegaal vreemdeling, u gaat mee voor detentie.
Krijg ik dan een eigen cel met een oplaadpunt?
Nee, met talloze anderen wacht u op uitzetting zodra uw land van herkomst is vastgesteld.
Maar dit is mijn land, heren, ik spreek de taal toch!
Het is niets persoonlijks meneer, wij moeten alleen hard bewijs zien, zwart op wit
Hoezo hard? Alle documenten zijn na te maken.
Zou u bereid zijn documenten te vervalsen om aan ons soort te ontsnappen?
Natuurlijk, wie niet.
Deze bekentenis zal uw zaak niet helpen voor de rechter.

Als informant van inlichtingen kom je op plekken waar je anders nooit zou komen.
Sommigen zeggen dat ze ergens niet dood gevonden willen worden, ik snap deze redenering nooit, juist voor dit doel zijn deze locaties bij uitstek geschikt. Bedrijventerreinen, autobeurzen, meubelboulevards, pretparken, golfterreinen.
De mensen die ik schaduw regelen hun zaakjes bij voorkeur op dit soort obscure locaties.
Voor ik in dienst trad deed ik de opleiding No Profile, een gedegen onopvallendheidstraining, ik slaagde cum laude. In een bos lijk ik op een boom, onder meubels verander ik gehurkt in een chesterfield, onder golfers word ik een hole. Niemand heeft mij in de gaten, dacht ik.
De vervolgopleiding Undetected leidde op tot professioneel negeren, ik slaagde met een mager zesje.
Soms herken ik mijzelf niet als ik in de spiegel kijk en dan weet ik weer dat alles in orde is.
Al mijn inlichtingen zijn uiteraard geheim, je zou denken, makkelijk werk je verzint wat data en klaar. Maar mijn baas heeft mij toevertrouwd: ‘Weet dat jij zelf ook permanent geschaduwd wordt’
‘Zo werkt de dienst op basis van vertrouwen en je voelt je nooit alleen, vreemde ogen waken over jou, daarom heten wij ‘veiligheidsdienst”
Je weet natuurlijk dat het onzin is, onuitvoerbaar en toch werkt het, als het idee eenmaal in je is geplant raak je het bekeken worden niet meer kwijt.
Zodra je negeert bevestig je datgene wat je negeert, even sterk als een staande ovatie.

De oudste leren korfbal is gemaakt in een honingraatmotief, gevuld met rendiermos.
Het enige exemplaar ligt in het volkenkundig museum voor kunstnijverheid van Stockholm.
Voorheen heette bijenkorfbal in het Zweeds ‘Ringboll’, ontstaan uit een plaatselijke archaïsche bijencultus. De gemengde spelers (werksters en darren), brengen samen de honing (de bal) bijeen en gooien deze in de lege korf tot die vol is, feitelijk een vruchtbaarheidsritueel, wie de meeste honing in de korf gooit is de koningin. In hoeverre vruchtbaarheid een sport is vraagt de conservator van het museum zich in gemoede af.
Nico Broekhuysen bracht deze cultus na intensief veldwerk in Zweden, naar Nederland, en richtte in 1903 als voorzitter de K.N.Bijenkorfbalbond op, die sindsdien vele werkbijeenkomsten heeft georganiseerd, waar ook de darren altijd welkom waren.
Dat de sport in Zweden is uitgestorven laat zich zien in de zeer geringe bevolkingsaanwas van dit grote land.
In de bijverschijnselen toont zich de hoofdzaak.

Geld groeit niet aan de bomen,
geluk gelukkig wel,
vermomd als talloze appels.

Elke oogappel nodigt uit;
`Pluk mij, gelukkige vinder!
Proef mij, je zult het onbetaalbare smaken.`

Zo geluk plukken is wakker dromen,
je kunt `t geluk niet op.

Overdoseren geeft buikpijn,
wat rest is de rest te vermoezen,
te vertaarten alsof het feest blijft.

Stel nou dat A.H. behalve onverdienstelijk schilder ook nog eens een aantal wel heel prachtige symfonieën had gecomponeerd, even tussen het bedrijven van misdaden door. Zou dat een onoverkomelijk dilemma zijn? Waarschijnlijk wel, omdat het niet in het zelfbeeld van de mensheid past, overenigbare inhouden. Wat slecht is kan geen goede dingen doen, dat is de algemene aanname, het druist ook tegen het rechtvaardigheidsgevoel in (wat trouwens meer denkbeeld is en dan pas gevoeld wordt)
In de dagelijkse praktijk is elk mens een mengvat met louter tegenstrijdigheden, alle mogelijkheden zijn aanwezig. Monsters doen soms heilzame dingen en soms vergaat de wereld bijna door goede bedoelingen. Om even het kortst door de bocht te gaan:
A.H. had ook een dienstbare supermarkt kunnen beginnen die zorgvuldig op zijn kleintjes let.
Die symfonie is nooit geschreven of nog niet ontdekt. A.H. had Wagner al als soundtrack voor zijn rampenscenario. Hoe mooi die symfonie ook zou klinken, met deze initialen zou niemand ernaar kunnen luisteren.