Behalve muziek kan ook beeldende kunst worden geremastered of geremixed.
Sommige muziek is zo grijsgedraaid dat alle klankkleur eruit is verdwenen, na de remastering klinkt het weer nieuw en vers.
Zo is er ook verf die met de tijd ontkleurt, waarmee de hele beeltenis vervaagt.
Het vraagt om herschepping, zoals een gedicht niet alleen vertaald maar ook soms hertaald moet worden.
Bovenstaand werk van Syb Velink is zo’n hertaling. Er volgen er nog meer. Als laatste zal ik het origineel tonen.
Aan de waarnemers te beoordelen wat te verkiezen is.
Na remastering kan nog een remix volgen,
waarbij het werk wordt verknipt (gesampled) en in een nieuwe volgorde wordt gezet. Maar remix is toekomstmuziek.

Mijn oude moeder zat opeens weer even achter in de auto.
Ik zag haar Koningin Julianagezicht in de achteruitkijkspiegel
verwonderd rondkijken.

Waarom gaan mensen in godsnaam zondags naar Gamma of Ikea? vroeg ze.
Omdat God dood is verklaard, door Nietzsche, antwoordde ik.
Dus God leefde daarvoor wel?
Kennelijk wel, volgens Nietzsche dan.
Dan moet Nietzsche God gekend hebben.
Dat moet bijna wel…

Waar leefde God dan? vervolgde ze.
In het hart van de mensen, daar verstopte God zich, zo gaat het verhaal.
Waarom daar?
Omdat mensen daar nooit zoeken.
Het bleef even stil achterin.
Maar Spinoza stelde God toch gelijk aan de Natuur? veronderstelde moeder.
Het verbaasde mij want ze had nooit iets met filosofie.
Natuurlijk, Nietzsche is dood maar de natuur leeft nog steeds.
Spinoza leeft ook niet meer, vulde ze aan.
Nee, die is weer puur natuur geworden.
Zijn wij dan ook niet puur natuur?
Uiteraard, wat kunnen we anders zijn?

We reden het parkeerterrein op.
Zo, we zijn er moedertje, dit is nu de blauwe kerk van Ikea.
Het ziet er gezellig uit, huiselijk.
Ja, moeder, de god Ikea verhoort al uw wensen en voor iedereen betaalbaar.
Het ruikt hier ook lekker.
Hier is het restaurant met de Zweedse balletjes.

Ik heb zelden zo’n goed gesprek met haar gehad.

‘Dat hebben we mooi kwijt geraakt’ is een rare zin.
Het komt uit een gedicht dat nooit is voltooid, nooit gepubliceerd. Wat ook al weer vreemd is, een onaf gedicht is geen gedicht, een gedicht van één regel bestaat niet, het rijmt nergens op, het heeft geen cadans.

Deze regel is gevonden in een oude agenda van mijn oom, zijn naam zal u niets zeggen daarom laat ik hem achterwege, ook al omdat het een pseudoniem is.
Hij had dichterlijk invallen die hij noteerde in een agenda die geheel leeg bleef van afspraken.

‘Dat hebben we mooi kwijt geraakt’
Wat we kwijt hebben weten we niet, maar we bezitten (hebben) wat kwijt is. Het verband tussen kwijt en hebben geeft iets raadselachtigs. Mooi kwijt geraakt, is ook wonderlijk.
Kwijt en geraakt is los gemaakt van el kaar, dat opent betekenissen: Kwijt is weg, verloren, zoek…
Geraakt is in de roos geschoten, of zelf aangedaan…
En dan dat ‘mooi kwijt geraakt’ , een esthetisch verlies dat kennelijk wenselijk is…

Het is de aanhef van een sonnet waarvan de volgende regels zijn doorgehaald, Met verschillende kleuren inkt.
Dat duidt erop dat de dichter steeds een regel heeft geschrapt, net zo lang tot de essentie overbleef.

Deze ene zin raakt mij, ik ben aangedaan.
Het is een schot in de roos.
Verlies is een kostbaar bezit.
Wie (zich?) bewust kan verliezen heeft veel gewonnen.

Het laatste raadsel in de zin is: wie zijn we?
Degenen die het begrijpen?