Sinds ik driedagelijks mijn hond uitlaat, ontmoet ik vaker buurtgenoten. Behalve lichaamsbeweging heeft een hond ook gezonde sociale bijwerking.
Via de hond praat het makkelijker, een katalysator.
Mijn buurman, twee straten verder, zou ik waarschijnlijk nooit hebben gesproken als ik geen hond had.
Deze hondmens bespreekt onverwachts de vreemdste zaken.
Hoe we erop kwamen weet ik niet meer, maar plots hebben we het over religie.
‘Ik ben een religieus atheïst’ verklaart hij opgewekt.
Omdat hij mijn verbaasde blik ziet licht hij zijn credo toe:
‘Kijk, ik hou van God, juist omdat God niet bestaat, tenminste nog niet, ik geloof er heilig in dat het ‘houden van’ goddelijk is’
‘Wat is er zo mooi aan goddelijk atheïsme’, vraag ik.
Hij hoeft niet lang na te denken:
‘Dat is de onschuld, ontwapenende onschuld, want wat is er nu onschuldiger dan niet te bestaan?
Ik kan zo gauw niets onschuldigers bedenken.
‘God maken is een creatief proces, een kunstwerk, de kunst van het leven zelf’ stelt hij vast.
‘Heeft u deze benadering zelf ontdekt of bestond het al’ vraag ik naar een bekende weg, om het gesprek te verlengen.
‘Natuurlijk bestaat het niet en daarom is het zo mooi, het is de onmogelijke mogelijkheid’
‘U bent dus de eerste religieuze atheïst’ zei ik met ontzag na dit staaltje van paradoxale logica.
We stonden in het glasheldere maanlicht.
‘Waar is uw hond trouwens?’ vroeg ik.
‘Vorige maand overleden, terug naar zijn schepper’.
‘Ach, het was zo’n lief dier’.
‘Ja, ontwapenend lief’.
Thuis bedenk ik:
Ook goden moeten een beetje op gang geholpen worden.
