Vannacht zag ik een vroege L&H film, ‘Apple of my Eye’ net ontdekt beschadigd celluloid.

Laurel heeft een oogafwijking, loopt overal tegen op en omver.

Hardy kijkt precieus door zijn lorgnet en adviseert zijn vriend naar de optometrist te gaan. Waarop Laurel verweesd de camera inkijkt en zegt dat hij niet zo van goocheltrucs houdt, omdat hij ze niet kan volgen,’it’s wrecking on me nerves!’ verklaart hij.

Hardy kijkt moedeloos in de camera terwijl zijn lorgnet uit zijn oog valt, waar Laurel op gaat staan terwijl hij hem wil oprapen. Laurel verzamelt het gebroken glas in zijn hoed, Ollie slaat de hoed uit handen. Nu moet Hardy ook naar de oogkundige, dit blijkt de schele James Finlayson met snor en woeste blik. Laurel loopt meteen een stellage met monturen omver.

Waarop de schele deskundige zegt: ‘O, I see what’s the problem, a typical case of Ophtomalicitis!’

‘Ollie, I don’t know what mally sight is! jammert Laurel liggend in een bergje brillen en probeert het een na het andere model.

‘Look Ollie, do you see me better now, don’t I look swell?’ vraagt hij en trekt een secondendurende babyface.

‘A spectacle is not for looking at, but for seeing’ doceert de dikke geduldig.

‘I didn’t know that you could forsee the future!

Ollie sluit eerst zijn ogen en slaat ze dan ten hemel.

Mister Hardy richt zich nu op de brillendoctor.

‘You see, I’m looking for a lorgnet’ (met een quasi Frans accent)

For which eye, if I may ask so? vraagt de doctor

‘For both at the same time, don’t you Ollie’, helpt Laurell.

‘Why can’t you just mind you own business?’

‘I’m not busy at all! verdedigt Laurel zich.

Er volgen schermutselingen waardoor de hele inrichting in een puinhoop verandert.

Uiteindelijk verlaten ze de oogkliniek, beiden met het hoofd helemaal in het verband met bolhoedjes erboven op. Zonder te botsen lopen ze door de stad, dwars door het verkeer.

Het gaat steeds maar net goed, maar net goed is ook perfect.

Jammer dat de film nooit gemaakt is, gelukkig had ik de beelden nog.

Aan het uiteinde van de Zweedse vertakking van onze bonte familiestamboom groeide oom Sigvard, bijgenaamd ‘de Vork’ .
Oom Sigvard had een ‘auto’ van de zaak, hij bestuurde een vorkheftruck bij een groothandel in witgoed, voor zo’n voertuig was geen rijbewijs vereist. Virtuoos bestuurde hij de Hyster.
Het verhaal ging rond dat hij een keer een kopje koffie dat hoog op de hef stond te dampen, bezorgde tot op het tuintafeltje van zijn moeder, zonder te morsen, alle buurtkinderen holden er achteraan. Omdat hij op tien steenworpen afstand van zijn werk woonde reed hij tussendoor vaak even naar huis voor een kopje koffie of een broodje met zijn oude moeder voor wie hij thuis was blijven wonen.
Aan particulieren werd witgoed zwart doorverkocht dankzij de lichte schade die mijn oom veroorzaakte. Wasmachines met waterschade. Zo kwamen armere gezinnen ook aan wat luxe huishoudelijke apparatuur.
Sigvard was min of meer zijn eigen baas, hij had de sleutels van de loods en een handtekening om formulieren te valideren. Zolang alles correct werd uitgeleverd zag hij zijn bovenbaas nooit, een belletje en post doorsturen volstond.
De vreemde voornaam dankte hij aan Ingeborg, zijn Zweedse moeder. Zijn ouders hadden elkaar leren kennen tijdens een korfbaltoernooi in Gotheborg, beiden lid van de arbeiders jeugdcentrale. Vader was na de oorlog als vermist opgegeven. Ingeborg bleef in de wachtstand leven, gekweld door hoop op een teken van leven. Haar zoon probeerde haar op te vrolijken door haar mee te nemen naar de stad, naar het strand, naar de bioscoop, alles met de heftruck.
Ze was blij als ze weer thuis was tussen de korfbalbekers. Sigvard raakte niet aan de vrouw, was te veel afgestemd op zijn moeder.
Pas na haar dood ontmoette hij een man.

Dit bericht heeft geen inhoud. Dit is slechts de gelegenheid die gegeven wordt aan om het even wat.
Niemand hoeft gebruik te maken van deze uitgelezen gelegenheid.
Vrijheid is het domein van wat kan, niet van wat moet.
Daadkracht is zichtbaar, iets nalaten is minder zichtbaar of niet.
Nalatigheid is misschien wel de grootste bijdrage in de wereld, zowel in positieve als in negatieve zin.
Gemiste kansen, vermeden rampen, soms vallen deze twee samen, of tegen elkaar weg.
Geen inhoud is wellicht de meest dynamische factor die de stroom van leven faciliteert, als een lege bedding.

Het oude winterverblijf leeft haar eigen ritme,
de kraan lekt oud vertrouwd.
De bevroren leiding kan net niet knappen.
Het houtvuur knapt tegen het kraanritme in,
ze zijn al eeuwen op elkaar ingespeeld.
Nu nog wachten op een gure winterwind die
op de schrale schoorsteen fluit, melodie blijft uit,
ze heeft zich onder een warm wolkendek verborgen.
De luiken kunnen eraf, de ramen open
in deze decemberlente.

De heer de Leeuw is geen leeuw.
Hij zoekt een sleutel niet om te openen,
maar om een moer aan te draaien.
De rust om rustig te zoeken ontbeert hem
evenals zijn notenhouten bril zonder glazen
waar zijn wimpers door het montuur heen wapperen
zijn ogen knipperen om de beurt als een boerin die melkt.
Ooit zag hij een melkwit zeil aan de horizon, zo ontstond
deze gewoonte. Tegen de houten poot van zijn ledikant
pikt de specht een roffel. Meneer de Leeuw schrikt wakker.
Hij herinnert zich alle details behalve de noodzaak om aan een moer te draaien. Zijn moeder droeg vroeger opeens een vossebontje, zodat vader haar juffrouw Vos noemde, een moedervos heet moer. Vader was automonteur, moeder vrijpostig.
Alleen de specht is echt, uit het nest gevallen en handtam gemaakt.

De geest is een wild feest, bezopen gedachten dansen uitzinnig door onmetelijke bovenkamers, niemand betaalt huur.

‘De hersenpan lijkt op een vijvertje’ vertelt mijn buurman die psychiater is geweest. Door zijn burn-out is hij een verwoed hengelaar geworden, een alibi om stil aan de waterkant te zitten.
‘de hengel des levens vist er af en toe wat uit’ zucht hij berustend. ‘Geschubde visioenen, vinnige meningen, wat ondermaats is gooi ik terug” Ik kijk hem instemmend aan.
‘De grote visie is niet te vangen, laat staan dat je hem ooit op de wal krijgt, we leven welbeschouwd in de buik van de grote visie’
Ik kan hem niet direct volgen, in ons contact fungeer ik als een soort drainage, ik volg zijn woordenstroom en gooi geen olie op het vuur, hij loopt leeg.

‘Het dobbertje van aandacht volgt moeiteloos de rimpelingen
en de vervormde beelden in de waterspiegel, vloeibare waanzin’ zo vervolgt de oeverfilosoof ongevraagd, er zit niet eens een haakje aan zijn lijn, laat staan aas.

‘Vroeger probeerde ik uit te vissen wat de mens beweegt, nu vis ik mijn eigen geest leeg’
Opeens vraagt hij mij: ‘Zou jij willen ontsnappen uit dit leefnet?’
De vraag komt mij voor als aas aan een haakje, ik wacht…
Voor ik kan antwoorden verklaart hij:
‘Ik niet, je blijft immers als een vis in het water,
binnen of buiten het net, bovendien biedt het leefnet ook bescherming tegen rovers’
Met deze bijvangst kom ik thuis om dit stukje te bereiden.

Er was eens een wens die vader was van twee gedachten,
twee prachtkinderen. Ze heetten Ja en Nee.
Het ene kind wilde alles, genoot van wat er te ervaren was,
het stortte zich overal in zonder de consequenties te overzien
Het andere kind was filosofischer, voorzichtiger, weifelde… zag overal nuances, het genoot ervan te onderzoeken.
Ondanks hun verschillende aard konden ze het goed met elkaar vinden, ze waren het zelfs vaak eens, al was het maar over het feit dat ze andere mening hadden.
Vader genoot volop van beide kinderen.

Op een zekere dag werd duidelijk dat het ene kind een zwak hart had en zou overlijden als het geen donorhart zou krijgen.
De bloedgroep was zo zeldzaam dat alleen het andere kind als donor in aanmerking kwam. De vader wist niet wat hij moest doen, één kind zou in ieder geval sterven of in het ergste geval beide kinderen.
Hoe moest hij kiezen? Voor wie?
Opeens zag hij dat hij geen keuze had, hij wist de oplossing.
Hij zou zelf de donor zijn, de wens loste op.

Zo bleven beide kinderen in leven..
Ja en Nee leefden voort in nagedachtenis aan hun vader,
zo brachten ze zijn wens tot leven.
Was dit nu de juiste beslissing geweest of een vergissing?
Ja en Nee.
Ze verloren hun vader terwijl zijn hart doorklopte.

Hoe dieper de piek hoe hoger het dal.
Wie een gelukkige dronk heeft ervaart de versmelting van tegendelen. Het leven is zo bezopen daarom ben ik altijd dronken zonder een druppel.

Uit ‘Zenkeutels’ van Yukyo Yamaha