Je bovenkamer was ooit een kraakpand waar in de hal een kaal peertje uit het plafond groeide. Regelmatig was het lampje uitgegloeid. In het pikkedonker klom je dan op een stoel om de dode lamp als een sambabal aan de draad wild heen en weer te schudden voor gebruik. Altijd na de meest heftige beweging flitste het licht aan. Het gloeidraadje smolt weer aanéén. Nooit kocht je een nieuwe lamp. Het kraakpand werd door een projectontwikkelaar opgekocht en met de grond gelijk gemaakt. De plek bleef leeg, het project kwam niet van grond.
Zo’n ruime kamer had je nog nooit gehad.
Sindsdien wist je bij ieder probleem: Schudden voor gebruik.

Elk probleem lost op in het licht waarin het verschijnt.
Zelfs niet oplossen gebeurt in hetzelfde licht.

Borek Weesk liep door de buim, de voorste bregel was losgewaakt van de vraam. Voorzichtig draaide hij de fantelmok los van de breeg. Die nog was gesmeed door zijn vader, een legering van koper en brons.
Hij moest eerst nog polgeren, het was zijn dagelijkse routine, anders zou de marik ontstaveren. Soms dacht Borek: ‘Waar ben ik in hemelsnaam mee bezig?’
‘Waarom laat ik de hele Chondrije niet gewoonzaam afzuimen? Dat hadden zijn voorvaderen immers ook allemaal gedaan. Zo was de traditie. Maar Borek was uit een ander hout gesneden. Borek zou die traditie doorbreken door togelijk te volharden. Zijn voortzettingsvermogen zou hem niet in dank worden afgenomen. De familie zou hem als zwak schaap van de kudde af laten drijven.

Ze zijn onder ons.

Wie ze zijn of wat?

Noem het Het of Zo

Het luistert ons af. Het legt ons woorden in de mond

Het observeert ons van binnenuit.

Het tovert werelden van onze zintuigen.

Zo voelt het wonderbaarlijke als vanzelfsprekend.

Zo maakt het gewone buitengewoon vreemd.

Zo is niets, onder ons gezegd en gezwegen, zou vertrouwd als de aliën.

Wat zegt de aliën anders dan: Alles is binnen…?

Een geniaal idee om een Eigenheimer voor twintig keer de waarde door te verkopen. De gecultiveerde oermens wil nog altijd het gekraak van botten smaken. Schaven, frituren en wat zout om het leven op smaak te brengen. Chips zijn internationaal een doorslaand succes, ‘het Zoutje der Aarde’

Vannacht, midden in een lucide droom schaafde het scherpe mes van de maan flinterdunne schijfjes van de Eigenheimer die onder het schedeldak huist. Ze werden knapperig gebakken in de hete olie van de hersenpan. Wie kon deze denkbeeldige snacks eten? Niemand natuurlijk!

De veronderstelde Eigenheimer is immers zelf denkbeeldig, aldus de moderne neurologicus die zelf ook weer geen Eigenheimer is. Deze breinsnacks mogen dan nergens naar smaken, flauwer dan zoutloos. Het rare is wel dat alleen al de gedachte eraan de hersenen kan doen kraken.

De vraag blijft: Wat is die neurologicus dan wel als hij geen Eigenheimer is?

In ieder geval iets wat lucide is.

Van standaarduitdrukkingen moeten we het niet hebben.
Dankzij spellingscorrectie blijft de onbedoelde poëzie ons bezoeken.

Snel en slordig vonden elkaar weer eens in een mobiel berichtje. ‘Het gaat door woensdag, hoed weekend!’

Mijn ontblote hoofd ging meteen aan de slag met hoofddeksels. Ze pasten geen van allen. Vergeefs zocht ik naar betekenis tot ik nog eens lang-zaam en aandachtig las. Close reading.

Nu pas drong tot mij door dat het om een bevel ging:

Hoed weekend!
Poëzie liep mijn leven binnen als twee schaapjes, zaterdag en zondag. Ik zou ze hoeden, ze onder mijn hoede nemen en met zachte hand naar de grote kudde van de week leiden. Als herder der dagen telde ik in eenheden van zeven.

Snel en slordig zijn ook twee verloren schapen die door langzame aandacht weer thuis komen.

Don Corleone and the Nostrills.                              All rights reserved  by  Italyrics©

I came here tot show you my fearfull respect.

First, let me thank you for the horsehead in my bed.

What else do you serve for dinner tonight?

Please, make me an offer that I can’t refuse, you decide.

Don’t tell me I’m the main dish or will you save me for dessert?

I am greatfull to be your humble servant, on my knees,

honoured to breath in the shadow of your authority.

How much do I owe you to deserve your empathy?

How can I show you my loyalty to deserve your protection?

Just tell me that I am the main dish, or save me for dessert.

In het nieuwe restaurant ‘Cook to Kill’ loopt het bedienend personeel in camouflageuniform. Op tafel liggen natuurlijk twee groene handgranaten, als peper en zoutstel. Het pand lijkt op een gebombardeerde machinefabriek.
Plaats van handeling: Westelijk Havengebied.
Als decoratie hangen alle formaten kogelhulzen en raketwerpers aan de wanden.
In de keuken hangt de atmosfeer van een hogedrukpan, elke handeling heeft de precisie van een chirurgische operatie, horloges lopen tot op de seconde gelijk.
Wie een foutje maakt hoeft niet op clementie te rekenen maar wordt ter plekke uitgefoeterd door de commander in chief. De ongelukkige dient elke belediging te beamen met een volmondig ‘Yess Sir!’ Het is wel even wennen, geschreeuw in een restaurant maar het eten komt op tijd.
De vier gangen volgen elkaar in een noodtempo op, voor je het weet is je bord verwisseld voor de volgende shift. De obers salueren na elke dienst die ze leveren. Het dessert was een soort crème brulée, de caramellaag was zwart geblakerd.
Ik heb maar niets gezegd en het schijfje verkoolde suiker in mijn camouflagekleurige servet gefrommeld uit angst dat de jonge kadet strafcorvee zou krijgen omdat hij net iets te lang zijn kleine vlammenwerper op mijn toetje had gericht.

Voedsel als wapen in de dagelijkse strijd.
Zolang een mens eet kan hij even geen ruzie maken.
Hoewel je er ook bij hebt die met volle mond nog doorpraten.

De beheerder van het landgoed zat op het terras, hij was onder zijn krant in slaap gevallen. De radio stond aan.

Ik reed langs op de fiets en zocht een fietspomp voor mijn zachte banden, zag de stille drukte achter in de tuin.De radionieuwslezer sprak roestig, het oude nieuws had zijn keel geoxideerd. Een zomervliegtuigje in de hoge verte sleepte ronkend een lint van onleesbare letters achter zich aan.

In de tuin vergaderde een internationaal gezelschap doven, intiem en openbaar, in hun universele gebarentaal. Een Spanjaard, Rus, Italiaan, Duitser, Griek, Argentijn, Chileen, Chinees..de halve wereld, van elk soort was er maar één. Het waren afgevaardigden.

Twee doven stonden zonder te gebaren stil tegenover elkaar.
Begrepen ze elkaar niet? Of waren ze verliefd?

De nieuwslezer was uitgepraat, de tune werd ingestart en ging naadloos over in muzak. Het vliegtuigje maakte een noodlanding in een weiland, las ik later in de krant. Op de foto was het lint met modder besmeurd.

Niet begrijpen en liefde hebben veel overéénkomsten.

-Mooi museum niet?
-Het gebouw vraagt meer aandacht dan de de kunst die erin hangt.

-Wat zanik je nou, we zouden fijn van kunst gaan genieten.
-Oké, ik heb niets gezegd, dat zeg ik.

-De wereld is een museum realiseer ik mij opeens.
-Wat zeg je nou weer?
-Dat alles wat je ziet door iemand ontworpen is, ik realiseer mij plots dat er over ieder dingetje goed is nagedacht.

– Nou goed? Vaak is er lang nagedacht door iemand die niet kan denken.

-Dat is ook waar, veel dingen zijn lelijk en nodeloos kwetsend.
-Of mooi van lelijkheid. Toch komen de goede dingen niet uit nadenken voort, dat is een misverstand, denken komt pas van pas bij het maakwerk.

-Waar komt het dan uit voort?
-Uit goddelijke leegte!
-Haha, god is dood maar zijn resterende leegte bestaat nog!
-Kijk maar om je heen, overal ruimte, het levende bewijs!

-Toch zijn er ook dingen die niet door iemand zijn gemaakt.
-Doel je op de natuur die zichzelf voortbrengt en dingen ‘maakt’ als speling van de natuur?
-Zeker, ook de natuur, maar ik bedoel ook juist die dingen die zomaar ontstaan als bijwerking, als resterend overblijfsel.
-Ja, waar wil je naartoe?
-Wel, dat die onbedoelde dingen, de nutteloze bijvangst van de loop der dingen mij vaak meer raken door hun schoonheid en uniciteit dan bijvoorbeeld ‘de Nachtwacht’

-Aha, een bekentenis, ‘de Nachtwacht’ is niet goed genoeg voor meneer.
-Nee integendeel, veel te goed, veel te opgelegd, teveel en te goed over nagedacht!

-Ik begrijp het, je bedoelt de charme van het onbedoelde.
-Juist, zoals onbedoelde humor de beste is….
-Geconstrueerde schoonheid die het spontane ontbeert?
-Zoiets.
-Zou het iets met de industrialisatie te maken hebben, met de mal die maar reproduceert.

-Zou kunnen, uniciteit sneuvelt bij reproductie.
-Nou zijn we door alle zalen heengekletst, wat is nu je conclusie?

-Dat er geen conclusies zijn, het enige kompas is dat wat je raakt.

-Zeg weet je wat, hier scheiden onze wegen, jij loopt die kant op en ik deze dan zien we elkaar bij de uitgang.
-Is het restaurant ook goed, het broodje Picasso staat op de kaart!

-Tot zo!

De hemel op aarde kent geen geschiedschrijving.
Geschiedenis beschrijft drama, oorlogen, strijd.
Er valt niets te noteren ten tijde van de hemel op aarde.
Het leven loopt op rolletjes.
Niets is zo onoverkomelijk of men weet er wel harmonisch mee om te gaan.

Over geluk valt niets te zeggen, ze heeft genoeg aan zichzelf.

Ondanks of dankzij gebrek aan historische bronnen zijn er wel opvattingen en oordelen over het paradijs: het zou saai, vervelend zijn, altijd hetzelfde, gelijkmatig, slaapverwekkende harmonie, geen ontwikkeling, geen verwikkelingen.

Is er een voorkeur voor drama? Oorlog bestaat op alle nivo’s; tussen de seksen, psychologische oorlogsvoering, economisch oorlog, biologisch oorlogsvoering, ideologisch, zelf sport is oorlog.
De mechanische herhaling in het nieuws valt het meest op, steeds hetzelfde liedje.
Wat is geschiedenis anders dan de ingesleten groef van de gewoonte, een plaat die blijft hangen. Kunnen wij leven zonder geschiedenis?
Kunnen wij, vrij van de reactiviteit van het geheugen, elke situatie fris en nieuw bekijken en zien wat nodig is en vooral zien wat nergens voor nodig is.

Er zijn onder dementerenden voorheen heel nare mensen die dankzij hun dementie transformeren naar zachte, vriendelijke opgewekte wezens.

Ze hebben geen idee meer wie ze zijn, ze leven zonder geschiedenis.