Bij het verlaten van het voor ons doen sjieke restaurant haal ik galant de jas van mijn vrouw op uit de garderobe. De ambiance roept verplichte nobelheid op. De ober escorteert mij richting uitgang. Ik zie meteen de mooie dieprode kleur van de mantel, zuiver scheerwol. Ober knikt mij toe. Vastberaden pak ik hem uit het rek en help mijn vrouw in haar jas, voelt vertrouwd.

‘Wat is dat nou, hij past niet meer’ zegt ze verbaasd.

‘Er hangt geen andere rode jas, hij zal toch niet verwisseld zijn?’

‘Dit is niet mijn jas, kijk maar, er staat een ander merk in de kraag!’

‘Heeft een andere dame nu jouw jas aan die veel te groot zit?’

Inmiddels speurt de behulpzame ober vergeefs naar de andere rode jas in de garderobe, alleen gedekte tinten…schutkleurig.
‘Zullen we deze jas dan maar hier achterlaten voor het geval die dame erachter komt’ stel ik voor, ‘dan maar zonder jas naar huis’
Ik overweeg mijn eigen jas uit te trekken voor mijn vrouw.

‘Hoe kan dat nou toch!’ zegt ze, ‘dat zou iemand toch meteen merken?’

Ik kijk nog eens goed tussen de jassen die er nog hangen en vind er een bruin jagersjasje, een waxcoat.
‘Ha, dat is hem’ verzucht mijn vrouw, ‘ik had helemaal mijn rode jas niet aan, die hangt natuurlijk thuis!’ Consternatie en opluchting bij het personeel.
Binnen enkele minuten: Jas, gevonden, gepast, gekrompen, gestolen, verwisseld, dief gevonden, misverstand opgelost. Ik bied mijn excuses aan voor mijn galante miskleun.
Hij leek er precies op zeg ik nog.
De jas wordt extra dierbaar nu we erom kunnen lachen.

Wat is leven zonder goddelijk misverstand?
Als ik het goed begrijp begrijp ik er niets van.