Net als alle nieuwsgierige jongetjes van acht speelde ik archeoloogje, groef dinosauruseieren op en broedde ze uit in mijn jongensbed.
Verder ging mijn ambitie niet.
De ‘missing link’ vinden boeide mij niet zo, ik geloofde meer een spontane sprong in ontwikkeling.
Die ene mensaap die opeens inzag, ik ben een aapmens….puur en alleen maar omdat ik dit denk en weet dat ik dit denk…’de mens’ en het ‘ik’ was daarmee denkbeeldig geboren.
Op het braakliggende terrein naast onze wijk groef ik kogels en granaathulzen op, overblijfselen van een opgeblazen munitiedepot van de Duitsers.
Ik weet nog dat mijn deftige buurjongen zei:
‘Dat is ook een manier om vuile handen te krijgen!’
Het was duidelijk dat hij vastbesloten was om nooit vuile handen maken…door een chronisch gebrek aan nieuwsgierigheid?
Op hetzelfde terrein groef ik op een dag een glimmend cosmeticaflesje op met nagellak, het leek splinternieuw. Toen doorgroef bleek er een hele collectie flesjes, ampullen, lipsticks en tubes te liggen.
Dat de oermens lipstick gebruikte vond ik een grappig idee.
Niemand wist waarom dat spul daar lag.
Later sprak de politie het vermoeden uit dat het gestolen goed was, gedumpt.

Sinds die vondst begon ik de moderne wereld als archeologisch museum te zien.
Lopend door de Bijenkorf vergaapte ik mij aan luxe artefacten die in een immer nabije toekomst opgegraven zouden worden door een achtjarige archeoloog.
Nu graaf ik niet meer in de grond, ik kijk wat er aanspoelt op het strand van de geest.
De strandvondsten vertellen mij een verhaal, een kleine geschiedenis uit de oneindige zee van mogelijkheden.