‘Soir de Canard’ van regisseur Camille Paturin is alles behalve een gemakkelijke film, maar laat zeker een onvergetelijke indruk achter, vooral omdat de film echt binnen komt…zodanig dat de bioscoopzaal een claustrofobische werking krijgt.
Het vaste filmkader wordt in ‘Soir de Canard’ consequent overschreden, in meerdere opzichten. In het openingsshot zien we het personage Monchou (Francette Brioche, inderdaad de dochter van Juliette) voor haar opmaakspiegel. Prachtig om te zien hoe ze geabsorbeerd wordt door het beeld.
De kijker is getuige van het uiterst traag aanbrengen van haar make-up…dit duurt schier eindeloos… Als Monchou zich half opgemaakt en half aangekleed bewust wordt van de draaiende camera die een close-up-shot van haar maakt slaat ze plots op de vlucht…de camera afwerend. Nu volgt een achtervolging van de camera die de hoofdrolspeelster belaagt. Als een hongerig roofdier probeert de opdringerige lens zijn prooi vast te leggen. Ze jammert geaffecteerd dat ze niet vastgelegd wil worden door de camera, maar de camera is niet te stuiten. Het lijkt een eindeloze jacht op de actrice tot die zich in een doodlopende steeg vastloopt…de camera blijft inzoomen, het personage klimt uit het filmkader en loopt weg over het plafond naar de zijwand en observeert vanuit die virtuele positie het bioscooppubliek.
Met een handcamera filmt ze de bezoekers…zoomt in. Ze beschuldigt hen op een bezwerende fluistertoon van medeplichtigheid…van stilzwijgende instemming, van voyeurisme. De camerabeelden verschijnen nu op het filmdoek. Als bezoeker zie je je zelf op het doek kijken of er wat te zien valt…je raakt er echt van overtuigd dat het beeld life in de zaal wordt gefilmd door de geprojecteerde Monchou op de wand. De zaal lijkt daardoor een zwarte kijkdoos waar men van buiten af in wordt bekeken…door wat, door wie?
Het publiek blijkt uit louter bekende acteurs te bestaan: Xavier Roquefort, Mireille Livarot, Bernard Morbier, Charles Pelardon en de hoogbejaarde Crotin de Chavignol.
Ik heb de film een week geleden gezien en nog betrap ik mij erop dat ik mij nog steeds bekeken voel, heel vervelend…liever had ik hem niet gezien. Een aanrader dus voor de echte cinefiel.