Tegen beter weten in doorgaan met iets wat schadelijk is heet met een mooie term ‘cognitieve dissonantie’. Zou het niet beter ‘irreële pretentie’ kunnen heten?
Het lijkt gebaseerd op aanname dat de mens een rationeel wezen zou zijn en op het wensdenken dat een berekenend mens het meest wenselijk is, een vals ideaal.
Overigens niets ten nadele van het ideaal, idealen zijn van nature vals.
Vandaar dat geen mens daaraan kan voldoen.
Het is een feit dat er tal van wetenschappelijk bewezen inzichten zijn die nooit worden toegepast in de levende praktijk. Meestal omdat het geld kost, maar ook omdat men denkt dat het meer geld kost, zelfs terwijl veldonderzoek aantoonde dat dit niet het geval is en dat het zelfs bezuiniging geeft. Één zo’n voorbeeld is het basisinkomen
Zo bezien is de diagnose cognitieve dissonantie maatschappelijk ook zelf weer een cognitieve dissonantie omdat er tegen beter weten in niets mee gedaan wordt.
Het vereist risico om het in de praktijk door te voeren. Bewust risico’s nemen is niet rationeel, dit vraagt om vertrouwen en daar de ratio niet goed in. De ratio is georganiseerd wantrouwen, gebaseerd op angst. Hoeveel onderzoek ook aantoont dat vertrouwen veel effectiever is dan angst lijkt geen impact te hebben. De rationele conditionering maakt zich zo sterk, ze bewapent zich tegen de ‘aanvallen’ van het vertrouwen.

De wapenlobby blijft geloven dat meer wapens de wereld veiliger zullen maken, zo werkt de ratio, berekenend, het levert meer geld op.

‘Waar idealen, zelfbeelden en wereldbeelden instorten daar verrijst een nieuwe belevingswereld gebaseerd op directe levende ervaring’

F. Wildesheim, dagboekfragment uit:’Nalatig Heden’,