Het meest verbijsterende blijft dat de tienduizend dingen naast elkaar en tegelijkertijd bestaan in dit ene tijdloze moment, en dat alles zonder enige moeite of strijd.
Die strijd is maar schijnbaar.
Het kost de zee geen enkele moeite om eindeloos op de rotskust te beuken.
Een vulkaan braakt moeiteloos zijn lavastromen uit, zonder strijd.
De orkaan met een onschuldige meisjesnaam verwoest zonder inspanning het aardse mensenwerk.
De walnotenboom doet geen enkele inspanning om te groeien en te bloeien en honderden noten voort te brengen, het is zijn oorspronkelijke natuur te geven.

Ik geloof op geen enkele manier in het veel geroemde geploeter van de mens,
het nut en de zin ervan ontgaat mij volkomen.
Het duidt op ontworteling, op een vervreemding van de natuurlijke staat.
Het rare idee dat de mens zelf geen natuur zou zijn is diep ingesleten in de cultuur.
Je zou zelfs kunnen stellen dat dat de cultuur is, een verzet tegen de natuur en al wat natuurlijk is.
Natuurlijk kun je geen moeite doen om de natuurlijke staat te herwinnen, of te bereiken.
Elke poging daartoe is een stap er vandaan, zoals elke poging om geluk te benaderen
vergeefs is. Pas als geluk je niets meer interesseert valt het je toe.
(Fragment uit ‘de Ongeordende Dagboeknotities’
van F.Wildesheim)