Mijn vriend en studiegenoot Igor Biedermeier had een Russische vader, biologisch gezien dan. Zijn moeder Cora wilde nooit trouwen. Ze was een zeer pragmatische vrouw. Vooraf stelde zij een alimentatiecontract op, voor zij zich aan amoureuze avonturen waagde.
Cora was daar heel open over: ‘Avontuurtjes zijn leuk maar je moet er wel lang van kunnen. nagenieten’, zo was haar lijfspreuk.
Igor had een ruime verzameling broers en zussen. Die leken verzameld uit alle windstreken door moeder Biedermeier. Mooie kinderen stuk voor stuk: Chinees, Afrikaans, Fins…, Algerijns, Spaans…
‘mijn moeder reisde wat af zou je denken’, vertelde Igor mij toen ik bij hem thuis kwam
en naar de oorzaak van die veelkleurigheid vroeg. Zelf ben ik enigskind, voortgekomen uit een nogal grijsmuizig gezin.
In werkelijkheid verliet Cora zelden haar geboortestad en nog minder vaak haar land. Ze gaf rondleidingen door stad en land aan buitenlands bezoek, vaak was het hoog bezoek, diplomaten, ambassadepersoneel, dat soort volk.
Igor klaagde er nooit over dat hij zijn vader nooit had gezien behalve op de foto boven het dressoir temidden van alle andere trofeeën. Hij realiseerde zich te behoren tot een wereldfamilie, dankzij zijn bijzondere moeder.
Moeder Biedermeier eiste niet eens zulke hoge bedragen aan alimentatie, maar wel voor de duur van haar leven. Met ongeveer 14 kinderen kon ze er goed van leven.
Igor had ik niet meer gezien sinds onze studie hij was cum laude geslaagd, gepromoveerd op zijn familie als antropologisch fenomeen. Zijn scriptie had als titel ‘Het Biedermeiermodel’, evolutie van het marktfeminisme’.
We spraken elkaar onlangs bij de begrafenis van zijn moeder. Het was de meest kleurrijke
bijeenkomst die ik ooit bijwoonde.
Al haar kinderen met kleinkinderen en een
keur aan oude mannen. Er klonk niets dan lof voor deze avontuurlijke vrouw.