Onderweg op de snelweg
het vingerhandschrift lezen,

op de gore achterklep
van deze ooit zo witte vrachtwagen:

“Ergens Zijn We Nergens”

Er is kennelijk vooruitgang,
vroeger stond er:

‘Ik Wil Gewassen!’

Vooruitgang licht op in het besef
dat we niets bereikt hebben,

dat er niets te bereiken valt
en weten dat dat al subliem is.

‘Alleen Niets kan Ons Sublimeren!’

Dit schrijf ik uitdrukkelijk niet op
mijn auto, zonder uitroepteken…

Was mij niet, laat al het vuil
van de wereld aan mij kleven,

laat mij leven overal en ergens
zonder benzine, zonder tankstations.