Photo: Jelle Touw copyright 2017
‘Prendere lucciole per laterne’
Volgens ons wereldwijde wijze web betekent dit letterlijk:
‘Vuurvliegjes voor lantaarnpalen aanzien’
Het gezegde en de vuurvlieg is ouder dan de lantaarnpaal.
Gewoon ‘lantaarn’ ligt dan ook meer voor de hand.
Het betekent:’Zaken voor iets anders aanzien dan ze eigenlijk zijn’
Grappig dat wereldwijze web, met haar neiging zaken letterlijk te nemen.
Voor wie wel eens het geluk heeft gehad echte vuurvliegjes te zien is het meteen duidelijk waarom het lantaarn moet zijn.
De lucciole staan namelijk nooit stil en als ze stil zitten is hun achterlichtje uit. Ze vliegen zwabberend met hun oplichtende achterwerkjes hun bruiloftsdans en dan liefst in zwermen, boven het korenveld of besloten boven de bloeiende struiken van holgesleten landweggetjes in de midzomernachten,
liefst in Toscane.
In vroeger tijden liepen mensen s’nachts met een flakkerend lantaarntje door een nog onverlichte landschap.
Een betoverend gezicht, de mens als lopende vuurvlieg op weg…
Stel je toch eens voor: Een volgende stap in de evolutie.
De mens die zijn achterwerk kan laten oplichten…
en dan nog vliegen…
Leuk dat je over kleur schrijft, Bor. De subjectieve aard van kleur blijft me boeien: kleur is totaal afhankelijk. Van lichtintensiteit, van de kleuring van het licht, zelfs van onze gemoedstoestand. Maar allereerst van de ogen die haar waarnemen.
Als een object niet wordt waargenomen, heeft dat object dan een kleur? Als ons fysieke hart nooit wordt blootgesteld aan de ogen van een chirurg (of een moordenaar met slagersambities) is het hart dan rood? Of het rode deksel van een mosterdpotje, is dat ook nog rood wanneer het potje in het duister van de gesloten koelkast staat? Bestaat kleur, net als het land Biroestan, uitsluitend aan deze kant van onze oogleden? En geldt dat niet ook voor, om maar wat te noemen, alles?
Stel je eens een kleur, een vlinder, een planeet voor DIE NIET WORDT WAARGENOMEN. Onmogelijk toch?