Kikvorsman zingt al blaaskakend
een schorre serenade voor zijn groenste liefde,

de waterspiegel golft
als hij haar stil bemint.

In de rimpelingen weerschijnen
de immer grazende wolken van het hemelblauw.

Onder water trilt het dril,

na een paar warme weken zwemmen de zwarte komma’s
als interpunctie tussen de vele zinnen van het leven.

Een lezer duikt onder en zwemt door pure betekenis