Onder de bezielende leiding van Lasse Malstrøm werd in 2070 de eerste serieuze sciencefiction-band ‘The Void’ opgericht. Er waren natuurlijk wel al
bands als Ufocrash en Boring-Alien geweest die zich op de toekomstmuziek hadden gestort, maar die muziek was kinderspel vergeleken bij het werk van The Void.
‘The Void’ begon meteen zeer revolutionair in de zin dat zij niet alleen intergalactische muziek maakten maar hun concerten ook de ruimte in wilden sturen. Hun eerste album ‘Alien Nation’ was niet meteen een succes.
Ze wilden de muziek direct richten aan een mogelijk buitenaards publiek. Deze compromisloze aanpak stuitte uiteraard op fundamentele problemen.
Zoals bekend klinkt er buiten de dampkring geen muziek, er is daar geen namelijk lucht, geen medium waarin klank zich kan voortplanten.
Hoe kon The Void hun muziek dan toch de ruimte in sturen?
De enige optie bleek om de muziek te transponeren naar het lichtspectrum, daarvoor verhoogden ze de frequenties tot zichtbaar en onzichtbaar licht.
Malstrøm was ervan overtuigd dat het enige wat ons scheidt van buitenaards leven snelheid is, de lichtsnelheid zou die scheiding overbruggen. Gemakshalve ging Lasse er vanuit dat buitenaardsen muziek dus met hun ogen konden beluisteren. In plaats van gigantische geluidsboxen stond er een batterij aan laserkanonnen opgesteld in de Nevadawoestijn. Het concert kon beginnen met Lichtmuziek.
Een revolutionair concept, oorogen.
‘Het is vergelijkbaar met hoe wij de sterren zien’ licht Lasse toe, ‘sterren die soms al decennia lang uitgedoofd zijn zien wij moeiteloos nu….Wellicht zien wij wel de lichtmuziek van buitenaardse beschavingen aan de sterrenhemel schitteren….Wanneer wij zien als horen gaan zien zou er een wereld van visuele muziek voor ons open gaan!’

Op kritische vragen naar de zin van het hele project reageert Malstrøm laconiek;
‘Ik zie de sterrenhemel als een enthousiaste reactie op het werk van The Void, wij voelen ons zeer erkend door het buitenaardse’.

Malstrøm met zijn twee bandleden.