Uitwendig skelet

{CAPTION}

Zijn moeder veranderde langzaam in een vlieg. Ze had het zelf niet in de gaten en hij durfde het niet te zeggen. Eerst was ze nog klein, timide en bescheiden.
Het begon ermee dat ze hem stoorde in zijn spel door luidruchtig te gonzen en te doen alsof ze gevangen zat in het hoekje bij het raam, achter het gordijn. Hij moest haar helpen zich te bevrijden van die benauwenis. Een goede zoon deed dat gewoon. Het schilferachtige gegons gaf jeuk onder zijn hersenpan. Daar waar je niet kon krabben.
Na zijn liefdevolle interventie vloog ze vrij rond en kwam dankbaar irritant op zijn arm zitten. Hij bekeek haar terwijl ze haar voorpootjes waste en schudde haar af.
Gepikeerd keek ze hem dan aan; ‘ik waste toch alleen maar dankbaar mijn pootjes?’
Even later kroop ze opzichtig op het papier waar hij iets probeerde te schrijven voor zichzelf. Het ging niemand wat aan wat hij daar schreef en zeker niet zijn gevleugelde moeder. Ze leek zelf wel een warrig inktvlekje op het witte papier.
Ze liep letterlijk tussen zijn geheimen door te snuffelen.
Plots klapte hij het schrift impulsief dicht. Ze ontsnapte glorieus en ging pesterig op het randje van de lampenkap zitten.
Geleidelijk aan groeide moeder uit tot monsterlijke proporties.
Hij kon nu helemaal niet meer om haar heen. Overal in het ouderlijk huis liep hij haar tegen het zwarte glimmende lijf.
Ze werd te zwaar om nog zelf te kunnen vliegen, zodat hij haar moest gaan voeden. Haar aandachteisende gegons werd nu echt ondraaglijk.

Midden in de nacht besloot hij zijn geboortehuis te ontvluchten. Zonder iets mee te nemen sloop hij muisstil de trap af. Afscheid nemen zou te gevaarlijk zijn, nooit zou ze hem laten gaan.
Weg moest hij. Geluidloos daalde hij de trap af…opende de buitendeur waar de nacht hem opwachtte.
Blindelings liep hij de duisternis in.
De vlucht was een thuiskomen.
Alleen de herinnering aan zijn moeder vervloog niet, die schilferde soms nog na in zijn brein, gepaard aan een vaag gevoel te worden bekeken vanaf het plafond.

Wellicht dat de nacht daarom zo veilig voelde?

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *