Volgens de cultuurpessimist zou de mens op zoek zijn naar geluk
De cultuurpessimist was op deze wijze pessimist geworden omdat hij geen geluk kon vinden. De cultuuroptimist dacht meer dat de mens betekenis zocht. Hij zag de mens in de eerste plaats als een betekenisgevend dier. Als je nu maar een betekenisvol concept had om je bovenkamer mee in te richten, dan volgde het geluk vanzelf wel.

Maar waarom zou de mens eigenlijk betekenis zoeken?
Omdat er, natuurlijk gesproken, geen betekenis is.
Het is de goddelijke vrijheid van het mensdier dat hij de mooiste, wonderlijkste, betekenissen kan geven.
Aan wie? Aan de wereld, aan zichzelf?
Kan geven, want niets moet.

De wonderlijkste betekenis is wat mij betreft; geen betekenis, zijn om niet. Er is niets goddelijkers dan goddeloos iets scheppen om niet.
Niets mooiers dan liefde om niet, geven om niet.
Zo gezien is de bril van de betekenis een armoedige prothese die heldere perceptie vervuilt en vervormt.

De directe ervaring heeft genoeg aan zichzelf. Ze vraagt geen verklaring, geen concept waarin het kloppend wordt gemaakt, geen doel waarin iets bereikt wordt. Vanuit de directe ervaring is betekenis en betekenisloos dezelfde pot nat. Onverklaarbaar, klopt het hart, doelloos.