Op mijn tweede werkdag als koerier (studentenvakantiebaantje) stond ik plotseling (haastklus) in de lift van een congrescentrum in Den Haag, niks bijzonders verder zou je zeggen.
Ik had daar net kartonnen dozen afgeleverd op de hoogste verdieping. Zoals gewoonlijk verbaasde ik mij weer over dat rare woord ‘verdieping’, dat hoger gelegen vloeren aangeeft in plaats van dieper gelegen kelders.
Daar stond ik, gewoon in de lift met nog twee andere lifters. De ene in een te strak kostuum, de ander in een te wijd oranje gewaad.
‘Het zal wel weer een lama zijn of zo’, dacht ik in mijn onwetende onschuld. Hij leek er tenminste wel op…, maar ze leken eigenlijk allemaal wel op de… allemaal dezelfde jurk…
Langzaam sijpelde het besef door dat deze wel verdacht veel weg had van…hoe heette die ook weer, die hoofdlama…de lamabaas..de Dalai Lama!
Mijn bovenlichaam begon vanzelf eerbiedig te buigen naar zijn bescheiden vriendelijke gestalte. Het was hem echt of een zeer getrouwe copie. Hij leek in het echt nog gewoner dan op televisie en veel echter ook, de Dalai Lama zelf.
Daar stond hij dan, blootsvoets in zijn sokken gevat, op zijn sandalen
beminnelijk te glimlachen. Ik was sprakeloos en ook op sandalen.
De Lama stond meditatief om een binnenpretje te grinniken voor het oplichtende toetsenbord van de lift.
"You have to push the button" zei de man achter hem in het pak nors.
"I was looking for ground zero!" beglimlachte de Lama hem.
"There is no such thing here, we have only ‘Begane Grond !’ , Bie dzjie!’
zei de pakman wijzend naar de knop.
‘And where do you want to go?’ richtte de Lama zich plots tot mij.
‘I?…I.. want to go home?’ zei ik in mijn verwarring.
‘Well, be my guest, I will bring you there, so what is youre number?
‘The same number, BG I’m afraid!’
‘Don’t be afraid, I bring you home!’
De pakman probeerde snel op de knop drukken, maar de Lama schermde het knopjespaneel effectief af met zijn lange mouw en vroeg;
‘And you sir?, what is your number?’
‘Sorry, but I’m security, I’m not going anywhere!’ sprak pakman op gedempte toon.
"You don’t look like one, if I may say so" zei de spiritueel leider.
"Come on, push the button, never mind which one!" zei de beveiliger.
"I love pushing buttons!" zei hij blij en drukte op alle knopjes tot afgrijzen van de beveiliger die meteen op de volgende verdieping uitstapte.
Het werd een lange lift naar huis. De Lama bedankte mij voor het meeliften en ging verder met knopjes indrukken.
Ik had geen idee wat ik had afgeleverd op die bovenste verdieping waar zijne hoogheid resideerde. Op de pakbon in de bestelauto las ik de bedrijfsnaam:
‘Ekopack, Verpakkingsmaterialen’
Waarvoor in hemelsnaam?
Hij had mij in ieder geval helemaal ingepakt.
Ik was veel te laat terug en werd haastig ontslagen. Ze geloofden geen woord van mijn lama-alibi.