Spelen voor god is niet erg zolang het spel maar bewust gespeeld wordt. En dat het maar een spel blijft, speels, en dat we kunnen stoppen met spel.
Dat klinkt redelijk, maar hoe kun je bewust zijn van verstrekkende consequenties. Je bedoelt ingrepen waar je de gevolgen niet kunt overzien?
Wat is dan de grens?
De grens is datgene wat groter is dan de mens.
Wat zou dat dan kunnen zijn?
Het geheel dat groter is dan de som der delen…
Je doelt op moeder natuur?
Nou, laten we het grootste maar nooit meer personifiëren, de hemelman met de baard heeft al genoeg verwarring gezaaid en duivels voortgebracht. Goed, de natuur dan, zonder Spinoza’s ‘deus sive natura’
Ingrijpen in de natuur kan fatale gevolgen hebben, zelfs de kleinste ingreep.
Einstein heeft zijn vingers lelijk gebrand door met onzichtbare atomen te spelen.
Wat stel je dan voor…welke instantie zou die grens van ons spel dan moeten bewaken?
De mens zelf zou zo wijs moeten worden om zijn meerdere te erkennen in de natuur. Maar de natuur heeft geen autoriteit.
De natuur zijn wij zelf en het zou wijs zijn om de som der delen, het totaal boven ons zelf te stellen.
Misschien kunnen we de natuur tot goddelijk verklaren, kijk, dat de natuur zonder god is ontstaan is feitelijk wonderlijker dan een door god geschapen natuur. Je bedoelt God heeft nooit bestaan , maar het goddelijke des te meer?
Natuurlijk, ik zou de natuur zelfs het bovengoddelijke willen noemen, geboren zonder moeder.
Natuur is alomtegenwoordig, natuur is nergens niet, noem maar eens iets wat geen natuur is. Het concept ‘mens’ en alle concepten die daaruit voortkomen?
Precies, natuur is zonder concepten, leven in concepten is typerend voor het menselijk dier. Wat vindt je van het bovengoddelijke?
Wel, het geeft wel een mooi beeld van ‘een lege troon’
Ja, of van een kroon zonder hoofd.
Zullen we deze concepten dan ook maar weggooien.
Ja, om de natuur te eren.