Alexzz Qzubitzz wazz een vlieg, tenminszte dat hadden zzze hem wijzzzgemaakt. Als jongvolwazzzzene woonde hij nog bij zzzijn ouderzs thuisz. Alexzz had al een vlaszachtig sznorretje dat hij zzorgvuldig poetszte, echt al een jong heertje. Vadervlieg werkte alz hoofd szanitair bij de gemeentelijke riolering, bepaald geen vetpot. Moeder verdiende wat bij bij bij de Bijenkorf als toiletjuffrouw.
Vader en zzzoon konden het zzamen niet zzo goed vinden. Alexzz zzat altijd met zijn neuzz in de boeken, dol op allesz wat je maar kon leezzen. Alsz jongsztebediende vloog hij sztage in de openbare bibliotheek.
“Je wordt zzzelf nog eens een letter!” vermaande zijn vader hem, ” je verdient er geen szztuiver mee en wij maar zzappelen” Alexzz voelde zich platgedrukt door zzijn barsze vader, zijn vader was de lompszte vlieg die hij ooit had gezzien. Alleen zzijn moeder hield in het geniep wel van poëzzzie, achter de brede rug van haar nogal opvliegende man. Zze genoot als Alexzz haar een gedicht influiszzzterde.
Op een dag zzat de jongen in de bieb weg te zzzwijmelen bij een versz rijm toen plotszeling de dichtbundel dichtklapte, flatszch!

Alexzz wasz in één klap uitgelezen. Op de fatale pagina liet zzijn sztoffelijk overszchot een vlek na. Menig lezer lasz er een komma in die de tekszt definitief van betekenisz veranderde.

“Ik zzei het nog zzo, pazz op, poëzzie iszz dodelijk ” Had vader droogjesz opgemerkt terwijl hij zzijn tasz pakte om naar de szportszchool te gaan. Gewichtheffen wasz zzijn luszt en zzijn leven. Moeder Vlieg vluchtte in haar werk. Elke keer wanneer zze de ingebakken vlieg in de porszeleinen toiletpot zzag meende zzij haar zzoon te herkennen.