Na de Aha-erlebnis bij het ontdekken van de horizon onder zijn voeten
en de déjà vu-ervaring toen hij mijn oude jeugdfoto’s zag, had mijn zoon van acht vanochtend zijn eerste besef van verwondering er te zijn. Het wonderebewuste ook wel ‘flabbergasme’ genoemd.

“Heb jij dat nou ook, coach ? (hij noemt mij geen vader maar coach) Het woord coach betekent in zijn straattaal zoiets als ‘hulpbehoevende kluns’

‘Wat bedoel je, Kleine Kanjer?’ (Ik leer hem graag relativeren en hij mij)

‘Nou, dat als je ’s morgens je ogen open doet dat je eerst denkt: Verrek ik ben er nog!”

‘Ja zeker, maar ik heb dat feitelijk ook als ik ze weer dicht doe.’ vul ik aan.

Het blijft even stil…..dan komt het.

‘Zou je dan kunnen zeggen; De oogleden zijn het scharnier van de verwondering?’
Verbijsterd hou ik mijn oogleden op een kier, getuige van de geboorte van de poëzie.

‘Zo zou je dat kunnen zeggen’ zeg ik, ‘of opschrijven?’

‘Nee hoor, ik onthou het wel’ zeg hij terwijl hij zijn 3D-printer aanzet.

‘Wat ga je printen?’

‘Iets wat jij nog nooit gezien hebt, coach!’