Romanpersonages en filmacteurs zijn onmenselijke wezens/onwezenlijke mensen.
Ze hebben geen uitwerpselen en hoeven nooit te plassen.
Doen ze dat tussen de shots en de hoofdstukken door?
Ze lijken op engelen die het ook zonder toilet moeten stellen. Of zouden die het als de vogels doen?
Zelfs in ‘Birds’ van Hitchcock valt er geen vogelkak uit de hemel. Het zou de film veel griezeliger en viezer maken, levensechter. In boek en film wordt het kleinste kamertje gemeden als de pest.
Alles vindt plaats in de bovenkamer waarin alles geïdealiseerd is en mooi uitgelicht.
Het is curieus want roman en filmpersonages paren en vermoorden elkaar aan de lopende band, smeuiïg in beeld gebracht met de meest intieme details.

Het uitwerpsel is het meest verwaarloosde requisiet in de literatuur en filmwereld. Er lijkt sprake van een ongeschreven dogma, een taboe op uitscheiding.
Zou het komen door het feit dat creativiteit meestal in de kleinste kamer ontstaat,
die stille broedplaats? Zou de kunstenaar onbewust bang zijn om die heilige inspiratiebron te beschrijven, uit angst om die bron droog te leggen?

Ik ken maar één kunstenaar die dagelijks zijn uitwerpsel fotografeerde. Zijn naam ben ik vergeten maar zijn vuistdikke boekwerk met hiëroglyfen zie ik nog levendig voor me. Het ontstaan van het schrift in drukletters.