We hebben een vliegende kennis.
Via gemeenschappelijke kennissen leerden we hem kennen als Ralph. De man van de wereld komt overal: Rio, Tokyo, Stockholm, in dezelfde week.
Hij slaapt in dezelfde hotelketen, in dezelfde hotelkamer, door de vluchtmaatschappij voor hem gereserveerd. Vanwege de tijdverschillen slaapt hij veel bij. Na het hazenslaapje loopt hij, waarschijnlijk flamboyant, de hotellounge uit om bij de kiosk op de hoek een nederlands krantje te kopen. Deze bladert hij door in de dichtstbijzijnde bar waar louter piloten komen. De stad gaat hij niet in. Het vluchtschema is te strak voor frivoliteiten.

De metropolen van deze wereld zijn in Ralph’s hoofd samengesmolten tot één provinciaal straatje. Het klinkt ons nogal ontnuchterend in de oren. De romantische mythe van de piloot wordt doorgeprikt. De wereldstad is een gehucht. Ralph ziet zichzelf als een forens.

‘Maar het vliegen blijft toch wel een kick?’ proberen wij nog.
‘Vliegen is het leukst als er bijna iets misgaat’ zegt Ralph, ‘als de automatische piloot het even niet aankan’
Soms droomt hij van eindeloze gangen, eeuwigdurende horizontale roltrappen, waar hij niet op vooruit komt. Een vliegtuig is ook niet veel anders dan een lange vliegende gang.

Kennissen zijn mensen die je nooit echt leert kennen en van wie je niet weet of je ze ooit nog eens zult zien. Zie ik een wit vluchtspoor aan de hemel dan denk ik vaak aan Ralph en wens hem een haperende automatisch piloot toe.