Grafitti ligt direct op de huid van het gebied.
Niet op de kaart van het gebied, maar op de huid zelf, een tatouage.

‘Officiële kunst’ heeft vaak een kunstmatige drager:
canvas, papier, het witte doek, of op een sokkel.
De meeste kunst leeft binnen de omheining van een kader.

Veilig in het kunstreservaat, binnen de museumlijst.

Het is absurd, het maakt niet uit wat je in een museum laat zien, men weet onmiddellijk dat het hier kunst betreft, zo is de code.

Grafitti viert de bevrijding van de omlijsting, vrij van de sokkel.

Ik zou grafitti nooit kunst noemen. ‘Alles van waarde is naamloos’

Graffiti moet zich niet onschadelijk laten maken door het label van ‘kunst’

Het museum als dierentuin waar gevaarlijke dieren onschadelijk worden gemaakt.

De koning der dieren, zo mak als een lammetje, geeft braaf pootjes.

De enige kunst is kunst die geen kunst heet.

Enerzijds voorkomen musea dat we verscheurd worden door kunst, anderzijds worden we onder schot gehouden door het kijkcijferkanon in het beeldscherm.
Grafitti is het levend bewijs dat men zelf in het gebied is geweest, in ‘no go area’