De baby werd Rimbaud genoemd, een vette knipoog naar de Franse dichter.
Het publiek volgde de hele bevalling van moeder Babar op de voet en smolt bij de presentatie van de zwaarbehaarde baby. In diezelfde periode had de diergaarde van de lichtstad een publiciteitsstunt;
Een kooi ingericht met een empire-bureau, stro op de vloer. In de kooi was een jonge dichter opgesloten die door het publiek werd gevoederd. ‘Alleen voederen met woorden’ stond er op het bord. Van die woorden kon hij ter plekke een gedicht fabriceren.
Een poëtisch wild dier waar het publiek woorden naar riep of geheime woorden verborgen in propjes papier naar gooide. De gekooide dichter gaf de jonge olifant de naam van zijn grote voorbeeld.
Na een paar jaar was de grootste vertedering er wel van af, Rimbaud begon te stieren. Eerst wat baldadig vertoon, gooien met emmers en eten, de oppasser omduwen.
De zware puber liet zich niet meer zomaar leiden en werd onhandelbaar. Nadat een oppasser tegen de tralies werd geplet, 4 gebroken ribben, werd hij tot Rambo herdoopt.
De dierentuindirectie zat er erg mee verlegen en schaamde zich voor het publiekelijke
wangedrag. Het publiek keerde zich af. Rambo moest worden overgeplaatst, tussen een kudde mannetjes voor heropvoeding.
Voortplantingsdrift is een oerkracht die omslaat in destructief stieren als het niet wordt gekanaliseerd. Het is vast niet voor niets dat in de menselijke bronsttijd de meeste bushokjes sneuvelen, (hufterproof veiligheidsglas)
De poëziestunt bleek veel bezoekers te trekken, de gedichten werden gebundeld onder de titel: ‘La Peau et Cie’ , vrijwel zonder uitzondering liefdesgedichten.