Als anonieme passant kwam ik op het plein een voorbijganger tegen. Hij merkte mij niet op, maar ik sprak hem aan.
Verstoord keek hij langs mij heen en vroeg wat ik van hem wilde.
Ik vertelde hem dat ik een figurant zocht voor mijn film.
‘Wat schuift dat?’ vroeg hij met onverschillige interesse.
‘Dat schuift niets, het is een no-budget film, anders had ik wel een acteur ingehuurd.’
‘Waarom zou ik dan meewerken aan jouw film, waar gaat die film trouwens over?’
‘De film heet surveillance, u kunt gewoon uw zelf spelen want het gaat over de privacy van toevallige passanten.’
‘Waar wordt die film dan geschoten?’
‘Hier op dit pleintje, met beveiligingscamera’s, dat kost namelijk niks.’
‘Wanneer zijn de opnames?’
‘Eh…eigenlijk nu, ons hele gesprek is al gefilmd!’
‘Maar…dat is illegaal, daar moet u toestemming voor vragen!’
‘Dat klopt, dus bij deze; mag ik deze beelden van u gebruiken?’
‘Nee natuurlijk niet en dat weet u heel goed’
‘Natuurlijk, maar daar gaat deze film nu juist over’
‘Ik snap er niets van, wat is mijn tekst dan?’
‘Mag ik uw naam en adres even noteren, als ik zo vrij mag zijn?’
‘Dat gaat u helemaal niets aan, als ik zo vrij ben!’
‘Uitstekend, dat was uw tekst! dank u wel voor de inzet’
‘Wat is dit voor waanzin, is de opname al klaar?
‘Inderdaad, ik ga nu een volgende figurant uitnodigen’
‘Wanneer en waar wordt die film dan vertoond?’
‘Dat gaat u niets aan, maar volgens mij zijn de beelden al bekeken’
‘Door wie dan?’
‘Door uw vrouw!’
‘Wat… is dit een verborgen camera complot?’
‘Nee hoor, uw vrouw was de vorige figurant, ze heeft ons alles verteld, ze zegt dat ze niets te verbergen heeft, loopt u maar even mee, kijk, daar zit ze achter de monitor!’