De nieuwe garde, generatie Nulpuntnul is vrij van bezit.
Gebruiksrecht en vrije toegang is genoeg voor hen.
Gebruiksrecht eigenen ze zich toe, elk oppervlak is hun speelruimte. Toegang verschaffen ze zich met alle middelen.
Het integrale domein is hun expositieruimte.
Ze bestaan zonder diploma, zonder vergunning, zonder verzekering, zonder businessplan.
Anoniem geven ze hun kunst weg, zonder copyright.
Iedereen die hun werk ziet is een vriend,
gezien de tekst: ‘Dit is niet mijn verf vriend’
Het vriendelijke woord vriend draagt hier de lading van:
‘beste modderfokker’
Zelfs de verf claimen ze niet, ze gebruiken de verf alleen, eerlijk gevonden in de schappen van de gemeenschap bij wijze van onkostenvergoeding.
Het is onze verf, publieke verf ingezet voor de publieke zaak. Oudere generaties kunstenaars aten boterhammen belegd met eer, afhankelijk van de goedkeuring van een gevestigde orde.
De Nulpuntnul generatie eet liever niet dan een twijfelachtige eer op te eisen.
Ze kennen de toegangscodes, is een smoking vereist dan dringen ze in vermomming binnen om van binnenuit te werken..
Ze weten dat elke identiteit een vermomming is.
Pas maar op, ze wonen onder onze huid.
Zijn wij te rekruteren?