Als een kind zegt: ‘het is wel een uitdaging’ dan weet je dat het in de napraatfase zit.
Ze praten volwassenen na die op hen ingepraat hebben.
Dat die volwassenen het zelf ook niet weten, dat weet het kind nog niet. En dat er een diepe wanhoop schuil gaat achter ongevraagde adviezen evenmin. Bezwerende formules die het echte leven proberen te overrulen. Het is maar een fase, alleen zijn er genoeg mensen die nooit meer uit hun napraatfase komen.

Het eerste dier dat ik bereed was een hobbelpaard, een achterlijk plat dier met een stok door zijn kop, die niet anders dan heen en weer kon schommelen. Daar zat ik met mijn indianenpak met cowboyhoed op de prairie van het versleten Perzische tapijt, ik kwam geen meter vooruit. Het ding was mij, een echte blootvoetindiaan, aangepraat als zijnde een echt paard.
Mijn tweede vervoertuig was een raket, ik zat op de rug van de raket te verlangen naar de sterren, het ding had echter geen straalaandrijving maar een wieltje met kleine trappertjes,
een driewielertje. Ik kwam nooit een andere planeet tegen.
Degenen die mij dit hadden aangesmeerd moesten wel idioten zijn.
Mijn zoon van acht heeft nooit naar mij geluisterd, daar heb ik hem altijd van doordrongen. ‘Geloof niemand, maar vertrouw mij en doe wat ik zeg zolang je mijn kind bent’. Hij leerde zichzelf van alles, ik hoefde nooit te zeggen wat hij moest doen. Een ding heb ik hem gezegd: ‘Praat nooit iemand na’.