Dit beeld lijkt de bedoeling, het vormt een eenheid uit losse delen.
Met dezelfde delen kunnen andere beelden worden samengesteld. Vormvastheid is een momentopname, vorm is een fluïdum als het leeft…
Zo werkt taal met lettergreepdelen die samen steeds andere betekenissen vormen. Ook muziek werkt zo, de spanning of ontspanning tussen de opeenvolgende tonen maakt de muziek, door herhaling lijkt wat lukraak ontstond een vooropgestelde bedoeling te zijn.
Zintuigen werken op dezelfde wijze, van losse indrukken lijmt het bewuste één belevingswereld aan elkaar die substantie lijkt te hebben en permanent lijkt te zijn, herhaling versterkt die illusie.
De verbanden en verbindingen tussen losse indrukken worden ieder moment weer herschapen. Zo ontstaan tijdelijke belevingswerelden en zelfbeelden.
We hebben belevingswerelden en we hebben zelfbeelden, maar wat zijn we? Het altijdelijke?