Vergeten verlies en vernietiging zorgen ervoor dat we niet omkomen in de dingen. We komen om in de tienduizend maal tienduizend dingen.
De kelder, garages en zolders liggen vol met dingen of wat erop lijkt. Wat voor dingen doet er feitelijk niet toe, want het is teveel om te bevatten.
Dat geldt ook voor kunstvoorwerpen, de museummagazijnen met collecties puilen uit. Boekenkasten, cd-collecties, bovenkamers vol herinneringen, archieven… Alle hoop was gevestigd op digitaliseren, gelukkig hebben we de foto’s nog… Maar gedrukt papier blijkt nu duurzamer dan een harde schijf.

Er lijkt nu iets anders nodig, een samenvatting.
Een Ark van kurk die blijft drijven op de oceaan van vergankelijkheid.
Gaan we terug naar de orale traditie, mondelinge overdracht van de meest essentiële zaken, terug naar het lopend vuurtje van begeestering? Ergens zal dit informatietijdperk moeten overgaan tot reflectie: Wat is het waard om te worden bewaard?
Wat kunnen we achterwege laten?

Vanuit de natuur gezien hoeven helemaal niets te ondernemen om te conserveren.
De natuur in en om ons is onafgebroken aan de macht, haar essentie zal vanzelf overblijven, dat is namelijk haar oorspronkelijke natuur, moeiteloos onverwoestbaar. Al onze informatie is in haar oren niets dan ruis.

Natuur zijn is de beste opslag.