De appeloogst is weer begonnen, uit alle naburige schuren en vervallen stallen kruipen de stoomketels op gietijzeren wielen tevoorschijn, onder spinnenweb en strostof.
Jaarlijks komen alle eau-de-vie-ketels bijeen, in ons dal bij de beek, het koude bergwater dient als koeling voor het distillatieproces.
Karren vol rot gistend fruit rijden af en aan, ze waggelen achter bejaarde tractoren. Geur van most hangt in het dal als het eerste levenswater uit de ketel wordt afgetapt. De oude boeren lopen met knalrode appelwangetjes, ze zitten glimmend rondom het vuur, ze kunnen niet meer staan. Verlegen staren ze in het vuur.
Ik raap de valappels terwijl dit visioen verdampt. Even later kook ik ze tot appelmoes,
met mijn dronken kop strooi ik lekker veel kaneel, wat later kerrie blijkt te zijn. Zo ontstaat nieuwe receptuur of indigestie.