Met de ontwikkeling van de beeldhouwkunst is gaandeweg duidelijk geworden dat de aarde zelf een sokkel is die alle sculpturen draagt. De meeste ‘moderne’ beelden gaan sokkelloos door het leven, zo lijkt het als je de aarde even over het hoofd ziet.
Sinds de maanlanding zien we dat de ruimte een sokkel is die alle planeten ondersteunt.
Wanneer we nog iets verder uitzoomen zien we dat een massieve stilte de ruimte draagt. Let wel: een beeld van louter ruimte.
Zie je het voor je?
Welbeschouwd kun je deze beeldruimte overal zien, ware het niet dat al die objectieve beelden permanent om aandacht bedelen. Zijn wij de sokkel van alle denkbeelden?
Sokkel van stilte?