Het verzekeringswezen had zich gaandeweg ingedekt tegen alles wat mogelijkerwijs zou kunnen gebeuren. Zelfs tegen denkbeeldige angst die men het meeste vreest. Voorheen was het wezen angsthazig geweest en permanent op de vlucht voor onzichtbare dreigingen.
Nadat het wezen ontdekte dat het zijn leven zeker kon zijn door andere angsthazen te laten betalen voor hun vrees in ruil voor een stuk papier. Op dat papier stond zwart op wit verzekerd dat de eigenaar ervan voortaan veilig zou zijn.
Toen het wezen een vermogen had verzameld kon het zich een bunker laten bouwen waarin hem niets meer kon overkomen. Geen indringers, brandveilig, waterdicht, shockproof. Samen met medeverzekeringswezens bouwden ze aan een veilig toevluchtsoord. Er kon in deze onneembare bunker niets meer gebeuren, alle rampen waren buitengesloten.
Om hun levensvorm te verbreiden zochten de verzekeringswezen steeds nieuwe angsthazen om papieren aan te verkopen, ze deden hen een voorstel dat ze redelijkerwijs niet konden weigeren.
Deden ze dat toch…tegen hun eigen bestwil in, dan konden ze een afgesneden paardenhoofd in hun bed verwachten.
Er zat wel een grens aan het medeleven van het verzekerings-wezen.