Eet deze wiek
aai lof joe….

Leest men graag ongrijpbaar heden
of mijdt men het als de fonetische vogelpest?
Onnavolbare onzinnen zonder aanwijsbare reden…
snappezvous kletsteksten…raarheid als ‘n koe.

Soms lijkt dichten ‘n gekke ekster
die voor elders ergens nesten bouwt
voor nog ongelegde eitjes,
ongekookt en zonder zout.

Tekstnesten die elke vogel verleiden
om gerust hun ei in te kwijten.
Onderwijl hele zwermen verwijten,
waarom dichter zelf geen ei legt…
‘Leg desnoods jezelf er in!’

Dichten zegt: Het is onuitlegbaar,
te rararaar voor woorden, subliem
is dit goddelijk onvermogen,
dat zien alleen eufoor gestoorden
met hun eksterogen die zacht als dons
het graniet van normaal doorboren.

Nesten bouwen is des dichters ei,
ze leeg laten maakt raarste vogels vrij.
Hun vogelziel is dan voorgoed vervlogen.

Elk tekstnest ‘n vlechtwerk,
een wee deemoedig mandje
om nietsvermoedend broedend
plots doorheen te vallen
de gevederde lezer
snapt er dan ook echt
de ballen van…

Eet deze wiek
aai lof joe
(biet me ziek)