Het kan het zich niet voorstellen
maar…op een zeker moment
bleek het gehele heelal
plotseling zoek te zijn…

Het was nergens meer te vinden.
Er was zelfs niets over
dat schitterde door afwezigheid,
slechts benul van geen…

Had het heelal zich mogelijk
verstopt achter de ruimte?
Dat was onmogelijk,
want ook de ruimte
was verdwenen…

Had heelal zich teruggetrokken
in een herinnering van stilte?
Ik weet, het klinkt ongehoord
maar ook stilte was spoorloos…

Zelfs de oude vertrouwde nacht
was overal… onvindbaar.
Niemand wist meer waar
het zich zoeken…
laat staan wat of wie
er van vinden moest?

Het waarom en hoe blijft
nog altijd een raadsel
tot op de dag van vandaag,

maar zo fluks
als het heelal verdween,

zo schuchter trad het heelal
zomaar weer tevoor
in de schijn van het zijn.

En wederom op dit
ene zekere moment.

Eerst klonk de klank
op zoek naar oren…

toen kwam de stank
op zoek naar een neus…

daarna verscheen
het licht in de ogen

de smaak als
proef op de tong

het getast in het duister
en tenslotte
het beeld in de geest

Achteraf vraagt het zich af:
waar was het heelal
in die tussentijd geweest?

Het schijnt eens
in de zoveel tijd
zomaar het geval

zintuiglijke storing,
geen onvangst.

Even Geduld a.u.b!

(en daar betaal je dan
bestaanszekerheid-
belasting voor….)