Ode aan het Uiteinde

uren zwemmen hier
dagelijks voorbij
door zeeën vol seconden
ze verdrinken en bezinken
op de bodem
van elk uitgeduurd jaar
daar worden onstuitbaar
eeuwen mee gestapeld tot
kathedralen van verstreken heden.
verrezen puien van ruimte
massief onzichtbaar
niet te ontkennen zo afwezig
gestolde stilte getuigt
hoe laat dit allerlaatste is
bestaan ervaart zich onaf-
gebroken in dit uiteindelijke uiteinde…

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *