Wat ik toch heb met de Kolenmijnkanarie? ,zo wordt mij vaak op enigszins verwijtende toon onder de neus gewreven.
Ik begin mijn pleidooi dan meestal
met het koude feit dat de kolenmijnkanarie de beste ondergrondse zangvogel is…en tevens de enige.
Het volgende verwijt is dan dat het geen natuurlijk gedrag is en dat de vogel gedwongen wordt om als noodalarm te dienen…bovendien onder invloed van kilo’s zangzaad.
Een bijzonder alarm, want zolang de
vogel zingt is er niets aan de hand.
Pas als er niets meer klinkt is het de hoogste tijd voor paniek.
Het gaat mij echter puur om de zang
die zo intens klinkt alsof het leven ervan afhangt. De hete adem van de dood in de nek stuwt tot grote prestaties, schijnt.
De zang van deze ondergrondse maestro is daarom onvergelijkelijk met andere vogels.
Vooral de stilte na het concert geeft de muziek een terminale impact.
Mijn voorkeur voor deze uitgestorven vogel zal ook resoneren met mijn eigen vergeefse pogingen om te alarmeren over levensbedreigende gangen van zaken. Het feit dat ik mij niet meer laat horen mag dus gerust als een laatste signaal worden opgevat voor luistervinken zonder dovemansoren.