dierbare trauma’s lopen vrij,
tamgeaaid, etend uit de hand
in ‘n soort van hertenkamp
grazen ze vredig in je wei.

Het hek staat al jaren open
soms zetten ze ‘t op ‘n lopen,
tegen de schemer keren ze
steeds gelaafd en braaf terug.

Nooit gaan ze naar de slacht
zo worden ze nog mooier oud
niets fout aan kwetsbaar zijn
hun ogen kijken alles zacht

Rond middernacht vieren ze
hun onbeteugelde gekte vol
euforie, niets is hun dan te dol
voor zover de voorraad strekt