hoe ‘n luchtbel
drijvend op ‘n plas
ooit als eerste cel
aan belichaamd bestaan begon,
in de branding het schuim
van talloze cellen

hoe zo’n bel
als eerste oog
deze hele omwereld
in zich zelf weerspiegeld weet

‘n eerste kloppend hart
van golfslagen

euforische ruis op zoek
naar ‘n eerste luisterend oor

waaiwind tomeloos vorsend
naar lege longen

en één, éne ziel
die alles begeestert
in deze zeeën van mogelijk heden

zo geestig lacht het zijn
zich tot niets, niets zonder reden