In het broekzakgeheugen
herinnert Steen zich
elk vingerspitsgevoel
van onze ondermaanse
dooltochten
zelfs onze herkomst
kwam zo
aan het licht
herinnert Steen zich
elk vingerspitsgevoel
van onze ondermaanse
dooltochten
zelfs onze herkomst
kwam zo
aan het licht
Steen ijlde eens
koortsachtig:
Van zonnebloed zijn wij
verzonnen uit…
gestold leeflicht…
Onze oorsprong
is de zonnestorm
van moederlava
dat godgloeiende…
Zij zond ons uit
en schonk ons
in deze aardse mal
van koelte waar wij
binnenhuids
vorm vonden…
bij wijze van
voorlopig thuis
Elke vorm
is maar
voorlopig…
een vermomming
van iets…
raars
iets
onverwoest
baars…
en Steen
kan het weten
kent de wereld
als zijn broekzak
op mijn duimpje
Wat een prachtig deel uit de Steenserie is dit!
Ik besef opeens dat je steen en ijs kunt vergelijken, omdat dat de gestolde vormen zijn van respectievelijk lava en water. Ooit schijnt de aarde vooral in vloeibare toestand te hebben bestaan, en later een hele tijd in alleen gestolde vorm. Ik wil het aannemen, maar nu zitten we er in elk geval perfect tussenin: de lava is gestold (tenminste, aan de oppervlakte van de planeet), en het water is vooral vloeibaar. Ik zou het niet graag anders hebben gewild!