Een dierlijk mens is nooit te oud voor een gelukkige jeugd.
De leefkunst ligt in de onschuld van de eerste keer,
die zich bewust naïef verheugt om er nog weer opnieuw te zijn,
om alles nog eens dunnetjes, over te doen als de eerste keer.
De kunst is dus: hoe blijf je bewust naïef?

Nog altijd speelt de blootvoetindiaan, geluidloos rondsluipend
met het leven, om stilaan elk spoor te wissen en belagers om
de paradijstuin te leiden, vallen en strikken te zetten voor jagers.
Laat ze maar denken dat de roodhuid is uitgestorven, veiligheid
is er alleen in het niet bestaan.

Nog dagelijks begraaf je graag als een bejaarde jonge hond
je gekoesterde wonderbot diep onder je bestaansgrond
om telkens te vergeten waar… en dan dolzinnig verrast je kluif
weer te ontdekken, zo raakt het bestaan nooit afgekloven.
Dat bot is het kind, spelen is het merg.

Geloof in verbeelding is een staat van naïef bewust zijn. F. Wildesheim