Maand: oktober 2024
Zelfdetectie
Stel je eens voor…
deze onvoorstelbare hypothese:
De harde wetenschapper die
het kleinste, meest verfijnde
onderzoekt middels een reusachtige
mega-gevoelige detector.
Hij merkt meetgegevens op
die niets anders zijn dan
detecties van zijn eigen
opmerkzaamheid…
Zijn geconcentreerde aandacht
laat zich detecteren
als het meest ijle verschijnsel
onder nano-nivo…
Het zou de beste kosmische grap
ooit zijn ware het niet dat niemand
opmerkt dat opmerkzaamheid
zich hier manifesteert als fenomeen…
Niemanden die objectief waarnemen
hebben het wonderlijke vermogen
‘zichzelf’ over het hoofd te zien.
Wie dit tot hier nog kon volgen
heeft zich inmiddels vast al
integraal weggelachen…
Kachelkou
voorlopig in de koffers
op reis naar winters
van wellicht nimmertintelingen & rillingen
liggen huiveringwekkend
voorbarig opgeslagen
onder huidig kippevelkoukachels dromen vurig
van permafrost, helaas
houdt koelkastgezoem ze
uit hun zwoele zomerslaapje mist de dichte mist als
de open haard je aangaapt
je raapt vergeefs herinnering
niets kleeft samen tot ‘n bal
Herfietsen
De telefonado’s die tegenwoordig als zombies met oortjes in
draadloos lopen te oreren heten vanaf nu Wokkietokkies.
Fonetisch afgeleid van de in onbruik geraakte Walkytalky.
Het is een mooi voorbeeld van herfietsing van onze taal.
Jammer dat het van het Engels is afgeleid, dat wel weer
mooi bondig is. Nederlands is breedsprakiger… drentelkletser…
slenterzwetser… wandelbazelaar, spraakwandelaar is allemaal
te lang en te poëtisch. Loopluller zou wel weer kunnen,
lekker prozaïsch, dus ladingdekkend.
Sluit ook naadloos aan bij het Rotterdams gezegde:
‘Wat loopt je nou te lullen man!’
Onoorbaar

is gesneuveld, heel sneu
maar ook wel weer goed
om het euvel te duiden,
want ze luisterde alles af
onder ons theegeleuter
en fluisterde alles door
aan elk ander kopje met
een warm luisterend oor
één druppeltje geheim in
een mum tijd tot olievlek
als het aan haar lag dan
lagen al onze intimiteiten
op straat en in etalages
gratis te koop voor wat
de gek er niks om geeft
Straatfontein
De gelukkige hond hapt op het plein
naar de lukraak spuitende straatfontein.
Zijn baasjes happen onwillekeurig mee,
het natte geluk kan niet op.
Als de onlesbare dorst naar spel is gelest
trekt de baas met veel moeite de hond
op weg naar een menselijke bestemming,
de hond blijft omkijken
Go Nuts!
Het was een zeer goed walnotenjaar… Een veel te goed jaar…
zo afschuwelijk goed groeide en bloeide het…
Het regende walnoten in het streng omheinde mensenpark.
De lanen lagen bezaaid. Men gleed er uit over voortrollende
noten en inktzwarte bolsters. Het ging te goed, veel te goed…
angstaanjagend goed…en daar moest je maar tegen kunnen als
gevoelsmens.
Er werd al vroegtijdig geopperd om noten
meteen te gaan rapen, en te verwerken.
Maar door juist niet te rapen voelde
men dat er een voelbare nootsituatie was,
zo redeneerde men.
Dus… in plaats daarvan werd er een Nootregering
aangesteld die ‘n noottoestand afkondigde en
rigoureuze nootwetten wilde invoeren.
Wat de uitvoering van die wetten zou worden
wist men nog niet.
Een klein groepje rapers betoogde voor en tegen
de nootzaak door alvast kleinschalig noten te rapen
en te verwerken.
De meeste noten bleken helemaal geen noot te bevatten…
lege bolsters, holle hulzen.
Men waarschuwde dat de verplichte nootleveranties aan het
buitenland in gevaar kwamen bij gebrek aan nootinhoud.
In dat laatste geval zou men noten uit het buitenland
moeten importeren om te kunnen exporteren.
De schijnbaar zo rijke oogst bleek een plaag en dat was voelbaar.
Om herhaling van deze misoogst te voorkomen
is het hele walnotenpark preventief gekapt en herbeplant
met kokospalmen.
Fabel v/d Kamerfant
De olifant in de kamer
heeft zijn hartinfarct overleefd.
Dankzij ‘n geslaagde transplantatie
van duizend gekoppelde muizenhartjes
kan de olifant er weer tegenaan,
midden in de kamer.
Er was geen mede-olifant te vinden
die zijn hart wilde doneren
in het landsbelang.
Alleen de muizenkolonie stond te trappelen
om zich op te offeren.
Men was verbaasd dat zo’n klein hartje
kennelijk zo ruimhartig kon zijn
zodra ze met zovelen waren.
Omdat men niet zomaar van dit slurfdragende obstakel
af kan komen is nu unaniem besloten
om met gefaseerde transplantaties elk onderdeel
van de kamerolifant te gaan vervangen.
Te beginnen met de huid, waar toch al
voor niemand doorheen te komen was.
Bij uitvoerige navraag is alleen
een zwerm vleermuizen bereid gevonden
om huid te doneren,
in het transparante landsbelang.
Transmorfers
Mijn vader maakte graag
van twee slechte dingen
één goed exemplaar,
om het even wat…
fietsen, meubels,
naaimachines,lampen,auto’s…
Mijn moeder maakte haar jas
in een handomdraai splinternieuw
door hem te keren,
de binnenkant buiten…
de koningin te rijk.
Ik denk wel eens dat ik ooit
een tweeling was waar mijn ouders
een eenling van hebben gemaakt
en op ‘n goed moment binnenstebuiten gekeerd…
het waren immers verdomd handige mensen.
Soms doneert een goed mens
die er slecht aan toe is,
een vitaal onderdeel aan een ander
bij wie dat orgaan ontbreekt…
van tweeën één.
Nu zijn er twee gewonde kwallen
geobserveerd die samen één geheelde kwal
zijn gaan vormen.
Geheel spontaan zonder chirurgie
smolten hun wonden samen.
Nu delen ze hun nieuwe binnenruimte.
Samen een eenling.
